De baby fotoshoot

Al enige tijd vraag ik mezelf af of ik er wel wat van wil vinden en of ik het niet gewoon aan me voorbij moet laten gaan. Desnoods kan ik Facebook verwijderen, maar ja, dat is ook weer zo rigoureus. Of misschien kan ik proberen er gewoon de lol van in te zien. Wie weet is het immers een rage en is het net zo vergankelijk als Pokémon Go hopelijk snel blijkt te zijn. Maar hoe hard ik ook probeer, het lukt me niet. Het virus dat jonge ouders vandaag de dag steeds vaker lijkt te treffen houdt ook mij in zijn bedenkelijke houdgreep. Waar veel leeftijdsgenoten momenteel gezinnetjes stichten is er ook geen ontkomen aan. Ook vandaag is er weer de confrontatie. De confrontatie met het schattige ronde bolletje van een baby van pas enkele maanden oud. Op haar bijna kale schedeltje pronkt naast een blond pluimpje een grote roze strik. De symboliek dat ze een cadeautje is kan niet beter worden benadrukt. Nog wat onwennig kijkt ze met haar priemende onschuldige blauwe ogen de cameralens in. Ze tuurt een voor haar nog onbekende wereld in. Op een volgende foto houdt een getatoeëerde man met ontbloot bovenlijf haar in zijn gespierde armen. 90% kans dat het haar vader is. Hij kijkt stoer en trots, zelfs een tikkeltje agressief, richting de fotograaf. “Kijk mij eens” zie je hem denken, terwijl hij zijn biceps nog wat extra volume geeft. Een foto verderop is het de beurt aan moeder. Uitdagend vinden haar met dikke eyeliner geaccentueerde ogen de camera, terwijl babylief in een schattig roze jurkje de dubbel d cup van mama voor de digitale wereld tracht te verhullen. Plots is het lieve schattige meisje niet meer het middelpunt, maar een accessoire. Een accessoire voor haar egocentrische ouders, die ongetwijfeld ook nog ergens een chihuahua hebben rond hupsen. Een verlengstuk van uiterlijk vertoon. Nog maar nauwelijks een paar maanden oud en nu al de wijze levensles dat het leven draait om uiterlijk vertoon. De narcistische generatie kan niet vroeg genoeg worden klaargestoomd. Haar eerste selfie zal weldra volgen.