Dag dokter

Iedereen maakt ze mee.
Van die momenten waarop je je beseft dat je een tijdperk afsluit.

Vrijdag 1 juli had ik er weer zo een.
Mijn beide huisartsen namen afscheid, beide gaan met pensioen.
Om dit heugelijk feit te vieren werd er een afscheidsreceptie gegeven en alle patiënten waren uitgenodigd.

Mijn mannelijke huisarts, Jan ken ik het langst.
Eigenlijk ben ik opgegroeid met hem.
Van pukkelige puber tot een volle veertiger.
Jan stond bekend om zijn lange uitloop.
Vijf kwartier wachten in de wachtkamer was niet ongewoon.
In de loop der jaren verscheen er dan ook een leestafel, waterautomaat en zelfs een koffieautomaat in deze ruimte.

Maar eenmaal binnen, tsja dan was je binnen.
Jan vertelde over zijn vakanties, familie en z’n grote liefde, zijn molen in Frankrijk.
Menig anatomieles heb ik van hem mogen ontvangen.
Vaak geïllustreerd met tekeningen van een fietsband, sinaasappel, tuinslang en noem maar op.
Een soort “De anatomieles van Rembrandt” 2.0.
Eenmaal binnen vergat je het lange wachten, zijn uitvoerige uitleg maakte het allemaal waard.
Toen ik bij hem kwam voor m’n verwijzing naar de Nederlandse Obesitas Kliniek keek hij me aan en zei alleen maar ‘stoer’.

Mijn vrouwelijke dokter, Ike heb ik korter mee mogen maken maar daarom niet minder intensief.
Zij was degene bij wie ik met een briefje binnen kwam met daarop vermeld mijn klachten omdat ik te moe was om ze zelf uit te spreken.
Zij constateerde mijn burn-out en daarna mijn depressie.
Vanaf het eerste moment heeft ze begrip gehad voor een ziekte die niet aanwijsbaar is door middel van een pleister, verband of litteken.
Het feit dat iemand je op zo moment serieus neemt, ik denk dat dat levens kan schelen.
De laatste keer dat ik bij haar was keek ze me somber aan en zei dat ze het jammer vond dat ze het eind van mijn boek niet kon lezen.
‘Nu weet ik niet hoe het met je verder gaat’ jammerde ze.
Ik vertelde haar van mijn blog, ze heeft het opgeschreven en ik hoop dat ze meeleest.

Efin toen was daar het afscheid.
‘Je komt toch wel ?’ had ze gevraagd.
Nou dat heb ik geweten.
Ik heb en daar is geen woord van gelogen twee uur in de rij gestaan om deze twee fantastisch mensen de hand te mogen schudden!
Mensen stonden buiten al in de rij en de assistentes liepen rond in de rijen met drankjes en hapjes.

Eenmaal bij beide artsen aangekomen keek ik ze in de ogen en zag dat we het alle drie wisten.
Het was een einde van een tijdperk

Jan en Ike bedankt voor alles!