Communicatie is ‘key’

‘Ik zat te denken… het is eigenlijk heel onvriendelijk wat ik zei vorige keer.’ Ik loop op Den Haag centraal de Bruna uit, koffie in mijn ene hand, mijn mobiel in de andere wanneer ik een man tegen een andere man voor mij geheel onbekend hoor praten.
Zou het? Zou het dat ik niet de enige ben die ‘s nachts nog ligt te piekeren over iets wat gezegd is nog weken daarvoor, is het niet jaren. Mensen zijn sociale dieren. En daarmee is al veel gezegd. Communicatie is niet alleen essentieel, maar zorgt ook voor voldoening bij de massa. ‘Communicieren is key’ zou de nieuwe generatie roepen. Of juist niet. Het is maar net hoe je het bekijkt.
Wachtend op een bankje tik ik het concept van deze column in de notities van mijn mobieltje. Mijn schrijvers handen jeuken. Maar al hadden ze dat niet gedaan, dan had ik nog op mijn mobiel gezeten.
Want zo hoort dat, toch?
Ik vraag me af wanneer ik het verleerd ben; om me heen kijken, mensen bewonderen, de beweging van de massa inspecteren.
Hiervoor zat ik in de bus. Een man kwam tegenover me zitten, naast het meisje die naar mij glimlachte. De beweging in mijn ooghoeken gaf mij alle rede van mijn mobieltje te kijken. Ik glimlachte naar hem.
Terwijl mijn blik weer naar mijn mobiel ging, hoorde ik hem mijn buurvrouw informatie vragen over de recente veranderingen omtrent de NS. Zij twijfelde. Ik antwoorde. Hij glimlachte dankbaar.
Wat is communicatie toch een mooi ding, denk ik terwijl ik loop naar spoor 9 en ondertussen WhatsApp check om te zien of mijn gezelschap van vandaag al is gearriveerd.