Broodje oneetbaar

Als de zon schijnt is het een feest om te lunchen op een terras. In Amsterdam Oost stikt het van de nieuwe tentjes en er komen zelfs wekelijks nieuwe bij. En al die hippe tentjes serveren hippe broodjes. Met verse ingrediënten, zelfgemaakt en vooral lekker veel. Toch is het fijn als zo’n broodje ook te eten is.

Soms heb je van die broodjes waarbij je niet weet waar te beginnen. Vanmiddag bestelde ik een broodje hete kip. Het stokbrood gevuld met gegrilde kip, tomaten en olijven wordt geserveerd op een houten plankje. Je kijkt ernaar en denkt ‘het is een broodje kip, dus gewoon oppakken en met je handen eten’. Want net als bij een burger is het een doodzonde om het met mes en vork te eten. Maar eigenlijk weet je al dat dit broodje te dik is om een hap te kunnen nemen. Je begint dus maar met de frietjes die óp het broodje liggen.

Dit gaat mis. Je krijgt een haat-liefde verhouding deze berg gegrilde kip. Toch maar met mes en vork. Met veel kracht lukt het een stuk van de baguette af te snijden. Ondertussen rollen de olijven over tafel richting je buurman. Misschien tóch beginnen met de inhoud. Je eet de kip eruit en als het broodje dun genoeg is om dicht te vouwen waag je het: je pakt het vast en neemt een hap. Ondertussen lopen saus en vet via je hand regelrecht je mouw in. Feest.

Het voelt als een overwinning als je het hele broodje op hebt. Maar het was wel een hip broodje op een hip terras. En je weet nu al: op het volgende terras bestel je gewoon weer het royaalste broodje van de kaart.