Boodschappen op zaterdag

Vanmorgen moest ik van pure ellende een keer boodschappen doen op zaterdag. Ik had me wat vergist met de voorraad en zou de maandag niet halen. Dus ik rij naar de supermarkt.
Had het maar niet gedaan, hoor ik u denken. Maar ik moet zeggen: de drukte was niet wat mij verbaasde.

Ik kwam de winkel binnen en ik hoor mensen zeggen: hoe is het met je? Eerst kijk ik opzij. Nee, gelukkig. Ze heeft het niet tegen mij. Beter voor mij en beter voor haar.
Ja, goed hoor ik de ander zeggen. Ik had je al een tijd niet gezien.
Ik denk bij mezelf: dat zal een reden hebben. Het is niet voor niks dat jullie elkaar alleen spreken in de supermarkt. Waarschijnlijk hebben jullie een gruwelijke hekel aan elkaar, maar dat mag niemand zeggen.

En als ze thuis komt zegt ze tegen haar man: je raad nooit wie ik in de supermarkt zag? En die man zal dan niet zeggen: nee, dat raad ik nooit, dus zeg het gewoon dan kunnen we verder met dit gesprek. Nou, vooruit. Het was Joyce, van even verderop.
Joyce? Dat kutwijf? Nou, daar heb je niks aan gemist. Zei ze nog wat?
Ja, hoe het was… ect.

Waarom heeft niemand het lef om gewoon te zeggen.
Luister, ik werk vijf dagen per week. Ik heb de zaterdagochtend ingepland om even vlot de boodschappen te doen en dan ga ik vervolgens weer naar mijn gezin of mensen die ik leuk vind.
En nee, daar val jij niet onder, want ik had je al een jaar niet gezien. De laatste keer hadden we ruzie omdat je zoon de bal bij ons door de ruit schoot en daarna heb ik je niet meer gezien.
Vond ik overigens zalig. Fijne dag nog, domme doos!

Ik ben zo vlot mogelijk door de supermarkt gegaan en heb alles zo snel mogelijk verzameld. Ik zag nog een bekende lopen.
Mijn buurman, maar gezien ik die, als hij wat zegt, direct door midden scheur, zag ik hem al met de staart tussen de benen vertrekken.
Om hier te gaan dagdromen hoe dit gesprek zou verlopen als hij vroeg hoe het met mij is, zal ik u maar besparen.

Ik rekende af en moest € 19,66 afrekenen en ik kreeg hierbij 1 kortingsmunt omdat ik geen 20 euro had uitgegeven. En toen ging ik los…

Nee, toch niet. Ik ben net zo zwak en sociaal wenselijk als al die mensen die ik hierboven heb beschreven. Helaas…