Bloed en Bolognese

Onder het koken flitsen mijn ogen van de IPad op het aanrecht, met het nieuws uit Turkije en de vluchtelingenstroom uit Syrië, naar de TV waar mijn meiden zoet voor de teletubbies zitten met een cracker.

Hier besta ik, 37 jaar, in mijn schone groene straat vol werkende hoger opgeleiden, in een rustige provinciestad. Met een stabiel huwelijk, twee gezonde kinderen, een schoonmaakster en een gastouder aan huis. Vijf dagen per week fiets ik mijn oudste naar school in de bakfiets, we zingen heel hard zelfbedachte liedjes en laten iedereen schrikken met die veel te grote bel. Daarna werk, manage, stuur, organiseer, begroot, luister, praat en besluit ik. Dan fiets ik weer terug naar huis, door weer en wind want ik ben niet van suiker. Wie het eerst klaar is met werk haalt ons kind weer op.

Ik kook, ik vind dat ik het beter kan dan hij. Op de kast prijkt een bos verse gele zonnebloemen, mijn vaders lievelingsbloemen toen hij nog leefde. De verse bolognese saus pruttelt, de geuren van knoflook en biologisch rundergehakt trekken door mijn huis. Ik sla er nog even snel het Jamie Oliver recept op na of ik niets vergeten ben voor dat ik de tafel ga dekken. Olijfgroene borden uit Frankrijk, kristallen glazen, water en wijn vullen de tafel.

Nog 3 nachten en we vertrekken voor 20 dagen met de Skoda Octavia en onze caravan naar het zonnige zuiden. Ik plug uit van werk, sociale media en het journaal. De wereld staat in brand en ik breng 20 dagen door in de zon, met BBQ’s, kleuterdisco, kastelen, grotten en lokale groentemarkten. Ik shop in de toeristische winkeltjes en pottenbakkerijen naar uitbreiding van mijn groene servies. Ik lees de Opzij, het Psychologiemagazine en deel 5 en 6 van de boekenserie Vespasianus. Ik ben er aan toe, hard gewerkt het afgelopen jaar, ik geniet oprecht van mijn gezin.

Ik sta te mijmeren boven het gasfornuis. Mijn leven leeft zich gewoon verder. De weerman belooft me goede vooruitzichten. Ik heb pure mazzel, dom geluk dat ik hier zit en zij daar, in de bommen en granaten. Ik kijk in de BK pan en zie dat de bolognese saus ineens verdacht veel weg heeft van geronnen bloed.
“Eh, Oh” tettert de TV me uit mijn gedachten en de teletubbies zwaaien tot ziens.

"Aan tafel; Het eten is klaar!"