Bar weinig tolerant

Het is 1 uur ’s nachts op een reguliere vrijdagavond. Het bier stroomt uit de tap, de baslijnen knallen door de speakers en het aantal decibel is net iets te hoog om zonder piep in de oren naar huis te lopen. De mensen om me heen dansen met een glimlach op het gezicht en een glinstering in de ogen. Ik ook. Een studentikoze jongeman komt naar me toe en spreekt me met een standaard openingszin aan: ‘Kom je hier vaker?’ Ik antwoord: ‘Ja.’ Hij biedt me een drankje aan en komt net iets te dichtbij. Hij vist naar wat antwoorden om erachter te komen of zijn versierpoging zinloos is of dat hij vanavond gaat scoren. Ik moet hem teleurstellen. ‘Ik val op vrouwen’, zeg ik. Hij kijkt me met een verbaasde blik aan waarop één van de standaard reacties volgt. ‘Dan heb jij nog nooit een goede man gehad.’ Hij gooit de volgende klassieker in de strijd: ‘Ik maak jou hetero.’

Nee bedankt. Ik ben niet hetero, ga dat niet worden en wil dat niet. Ik voel me niet aangetrokken tot een man en geen enkel wezen van eerder genoemd geslacht gaat daar verandering in brengen. Hoe moeilijk is het omdat te proberen te begrijpen? Ondanks dat deze uitspraken vaak niet als zodanig bedoeld zijn, zit het me toch dwars. In een maatschappij waarin massaal de Gaypride wordt gevierd en waar het homohuwelijk in 2001 al mogelijk was, roepen we allemaal tolerant te zijn. Toch blijkt telkens weer dat we elkaar nog steeds niet altijd willen of kunnen begrijpen.

Deze kwestie geldt niet enkel voor mijn situatie, dat is wat mij steekt. Een andere religie of etniciteit dan de ‘standaard’, wat dat ook mag zijn, zorgt te vaak voor onbegrip en confrontaties. De afgelopen periode hebben afschuwelijke gebeurtenissen elkaar in een moordend tempo opgevolgd. Mensenlevens zijn verscheurd, dromen verwoest en geliefden verloren.

In de huidige maatschappij zijn we meer dan een inwoner van onze stad en ons land. Door alle naast elkaar levende culturen, religies en politieke voorkeuren zijn we een ‘citizen of the world’ geworden. En toch zijn we bar weinig tolerant naar elkaar.

Het is al zo vaak gezongen, geschreven en gezegd. Noem het idealistisch of naïef maar ik hoop dat we ooit in een wereld kunnen leven waarin we daadwerkelijk tolerant zijn. Ondanks dat de realist in mij schreeuwt van niet.