Ballerina

De muziek wordt ingezet, ‘Domani’ van Andrea Bocelli. Dat begint goed, want als iets mij kan raken, is het de warme stem van Andrea Bocelli. De lichten dimmen en op het podium verschijnt bijna vanuit het niets de ballerina. Ik kijk naar haar en zie dat haar lange haar strak naar achteren is gekamd, waarbij de strengen samenkomen in een knotje bovenop haar hoofd. De make-up is op een dusdanig geraffineerde manier aangebracht, dat het de frisheid van haar jonge gezicht accentueert. Het lijfje van haar balletpakje zit strak om haar bovenlichaam en gaat naadloos over in een uitwaaierende tutu. Haar lange door de zon gebruinde benen zijn pantyloos en aan haar voeten draagt zij vleeskleurige balletschoenen, wat de illusie geeft dat ze blootsvoets danst. Haar concentratie en emotie probeert ze te verbloemen achter een stoïcijnse blik.

Met trage bewegingen zet ze haar dans in, waarbij ze bijna meteen lijkt mee te zweven op de klanken. Heel even waant ze zich alleen op het podium. Haar armen bewegen als vanzelf mee op de bewegingen van haar benen. Na de eerste tonen gaat Bocelli helemaal los en springt de ballerina hoger dan ooit tevoren. Het lijkt haast alsof zij met haar bewegingen de zanger uitdaagt om, net als zij, alles te geven. De muziek gaat naar een hoger extase en zij gaat mee in de opzwepende klanken. In haar eigen wereld beleeft ze het verdriet en de pijn die door de zanger wordt overgebracht. Haar emotie begint de strijd op haar gezicht te winnen en verdringt de strenge stoïcijnse blik naar achteren. De muziek gaat naar het slot toe en de ballerina maakt zich op voor haar afsluiting. Traag zakt ze ineen, om met een knieval te eindigen.

De laatste klanken sterven weg, ze staat op en richt haar gezicht naar het donker gat, waar zich ergens in de duisternis haar publiek bevindt. Ze slikt de opkomende emotie weg en bijt op haar trillende onderlip om hem stil te krijgen. De traan die langzaam vanuit haar ooghoek naar beneden loopt gaat zijn eigen weg. Even is het doodstil in de zaal, alsof iedereen bang is het betoverende moment te beëindigen. Dan staat de zaal als één man op en krijgt de ballerina haar ovatie. Met haar ogen doorsteekt ze de duisternis, ze kijkt rond, zoekt en vindt, ze vindt mijn ogen en ziet mijn tranen. Nog nooit ben ik zo’n trotse vader geweest als op dit moment.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl