Als dansers zouden krijgen wat ze verdienden…

Op zijn tijd staat dit land op zijn kop. Weer een bekendmaking van de verdiensten van een topmanager. Salaris, bonussen, oprotpremies. Gevolgd door beschuldigende vingertjes. Ik verwijs dan graag naar het salaris van de topacteurs van volkssport nummer 2. Vergeleken met de Gareth Bales van deze planeet is het voor een topmanager financieel gezien vooral balen.

De afgelopen weken stond Maastricht op zijn kop. Want daar gaven de topacteurs van volkssport nummer 1 acte de présence. Ja, die heren in die zwarte pakken en die dames in dat smetteloze wit, dat zijn topsporters. Om een prestatie zoals bij die concerten van André Rieu neer te zetten, moet je over een ijzersterke lichamelijke en geestelijke conditie beschikken. Veel van deze mensen zijn dan ook actief in de danssport. Ja, zonder dat je het wellicht wist, heb je tijdens die stijldanslessen aan sport gedaan. Een sport waar “respect”, “fair play” en “geen racisme” veel verder gaan dan wat borden in een stadion. Het publiek in de pauze wél het “veld” op mag (graag zelfs). Treinen en straatmeubilair na afloop heel blijven.

Het is ook niet niks aan de top van volkssport nummer 1. Bijna elke avond twee uur training, soms hele weekends. Elke beweging vijf, zes keer opnieuw doen, totdat de trainer het goed genoeg vindt. Na afloop alles analyseren en zelf vaststellen dat het nóg beter moet. Voor elke wedstrijd een paar uur bezig zijn met kleding, haardracht en make-up (ook de heren). Zelf naar de wedstrijdlocatie rijden, in plaats van gebracht worden met de teambus. Zelf de overnachting vooraf organiseren, als de wedstrijd te ver weg is. Zelf je sponsors regelen om je sport te bekostigen. Zelf de pijn in je spieren wegwrijven. Zelf verslag doen van je resultaten. Zelf je voedingspatroon bepalen voor optimale prestaties. Kennis en kunde delen met anderen. Het onbegrip over je sport van je af schrijven. Niet tweemaal drie kwartier, maar de hele dag met je sport bezig zijn. Altijd een glimlach op zak hebben.

Soms heeft een mens behoefte aan een topmanager, een reisplanner, een peptalk, schoonheidsadvies, vermaak. Een danser verenigt dat allemaal in één persoon. En het mooiste van alles: die dansers doen dat er allemaal bij. Als ze niet dansen, zitten ze fulltime in de studieboeken, of zijn ze fulltime actief in een maatschappelijke functie. Voor een modaal salaris. De financiële bescheidenheid zelve. Maar als dansers echt zouden krijgen wat ze verdienden, waren het allemaal miljonairs.