Winterjas

Het is 07:12 en de zon die het afgelopen weekend scheen is als sneeuw voor de zon verdwenen. Die zon die mij normaliter in de ochtend zo een warm en vertrouwd gevoel geeft. Ik open mijn telefoon nog één keer om er zeker van te zijn of ik het echt goed heb gezien. Het is 14 graden en van de zon zullen wij weinig mee krijgen vandaag. Dan kom ik meteen voor de lastigste beslissing van de dag te staan en dat om 07:13. Ga ik een winterjas aan doen of laat ik mijn grote winter vriend hangen?

De onzekerheid kruipt er met de seconde meer in en ik ben onrustig mijn ontbijt aan het wegduwen. De grootste angst dat ik het koud ga krijgen is nog voor mijn busreis. Ongeacht hoe warm of koud het buiten is, er lijkt altijd een extreem koude lucht in de bus te hangen. De met koffie volgegoten buschauffeurs lijken zich weinig aan te trekken van het klimaat die er in de bus hangt. Ik zit in de bus en zo op het eerste oog lijkt mijn winterjas niet eens zo een heel slecht idee. De airco die normaal gesproken in mijn nek hijgt wordt door mijn winter jas tot een halt geroepen.

Of ik het snel koud heb? Dat valt natuurlijk niet te ontkennen. Mijn moeder is geboren in Suriname en ik kan u met zekerheid meegeven dat het daar al een paar 100 jaar geen 14 graden is geweest. 14 graden. Ik zit in de bus en ondanks dat mijn winterjas de airco onderdrukt voel ik mij toch bezwaard tegenover mijn mede passagiers in de bus. Ik zie ze allemaal wegtrekken van de kou en eigenlijk kan niemand wachten totdat de bus op zijn eindhalte arriveert.

Wellicht was mijn winterjas toch overdreven. Eenmaal de bus uitgestapt zoek ik naar bevestiging om mij heen dat er wellicht nog iemand met het zelfde idee als ik uit huis is gegaan. En dan gebeurt het. Een prachtige jongedame van een jaar of 23 loopt richting mij en haar bontkraag liegt er niet om. De dame in kwestie was zo prachtig dat ik er niet eens meer over kon nadenken welk dier er is afgeslacht om haar jas te voorzien van een extra beschermvacht. Zij loopt naar mij toe en mijn hart stopt even. Er bestaan dus toch mensen die het zekere voor het onzekere kiezen en ook hun winterjas nog aan doen terwijl het half juni is. Ze doet haar handen in de lucht en begint opeens te versnellen richting mij. De glans in mijn ogen geeft weg dat deze jongedame mijn aandacht heeft en terwijl ik mijn armen ook omhoog om haar op te vangen besef ik mij wat er aan de hand is.

De vriend van deze dame liep een klein stukje achter mij..