Weerhaast

Ik zie het ieder jaar gebeuren en ben altijd voor korte tijd in de waan dat het mij niet overkomt. ‘Weerhaast’ noem ik het in gedachten. Elk voorjaar verbaas ik me er opnieuw over dat de terrassen bij de eerste zonnestraal vol zitten. Ik vraag me af of de weersvoorspellingen zo nauwlettend in de gaten worden gehouden, of dat we als Nederlanders massaal besluiten de boel de boel te laten wanneer de zon schijnt. De weerhaast waar ik het over heb kan voor mij gedefinieerd worden als ‘de angst iets te missen dat enkel gedaan kan worden bij een bepaald weertype’. Zodoende komt de weerhaast niet alleen voor in de zomer, wanneer iedereen het strand, de terrassen en parken niet leeg durft te laten, ook in de winter zie ik het terug, na de eerste vlokken sneeuw en nachtvorst worden de ijzers ondergebonden en de sleeën uit de schuur gehaald.
Ik vraag me af of deze weerhaast kenmerkend is voor onze tijdsgeest. De angst iets te missen, tekort te komen of niet ergens het volledige uit te halen, lijkt veel mensen te overheersen. Het Nederlandse weer is daarbij onvoorspelbaar, na een volle dag zon kan de rest van de week geteisterd worden met onweersbuien en een gure wind. Misschien bezitten we deze weerhaast om te voorkomen dat we achteraf spijt hebben, wanneer we vrienden of collega’s zien met een mooie teint terwijl we zelf de dag afgesloten en voor de televisie hebben doorgebracht.
Ik ben bang dat weerhaast iets rusteloos met zich meebrengt, zoals iedere vorm van haast dat lijkt te doen. Continu moet je alert blijven zodat je op tijd naar buiten kan rennen terwijl je je kleding in een hoopje achterlaat of andersom zodat je je shawl en muts te voorschijn kan halen. Ik vraag me af of dit de reden is dat een vakantie in een zongebied vaak wordt omschreven als een vakantie om uit te rusten. Misschien gaan we niet op vakantie om te ontsnappen aan de hectiek van de mensen en druk om ons heen, misschien willen we gewoon een klein beetje zekerheid. Weten dat als je ‘s ochtends opstaat je alle kans hebt om te gaan zwemmen, of buiten rond te hangen, zonder bang te zijn dat het ‘s middags betrokken zal zijn. De rust dat je geen laagjes aan hoeft te trekken of ergens in een tas voor iedereen poncho’s en een paraplu hoeft te hebben zitten. Vakantie in het buitenland geeft een stukje zekerheid, weerzekerheid, die we in Nederland vaak missen. Ik neem me voor om voortaan aan mezelf te vragen of ik naar buiten wil of dat ik moet, voor ik mijn bikini en zonnebrand pak.