We zijn alleen maar sterker verbonden

In het weekend van 11 juni was ik zo druk aan het werk dat ik niks in de gaten had wat er in de wereld om me heen gebeurde. Eerder dit jaar deed ik marketing voor de Huishoudbeurs als stage, en grapte ik vaak dat wanneer er op dat moment een bom zou vallen op de Dam, ik pas vier dagen later dat door zou hebben. Afgelopen weekend werd die grap minder grappig. Het was dan wel niet de Dam, maar wel rep en roer in Orlando. Hoe ik zaterdagnacht nog stond te dansen in de Amsterdamse variant van de gayclub in Orlando, lag ik zondag uitgeteld op bed. Snapchat vertelde mij wat er die nacht gebeurd was, en er kwamen teveel gedachtes tegelijk. Normaal ben ik niet zo´n activist, maar alle ellende in de wereld laat mij opkomen voor wie ik ben. We geven het misschien op het eerste gezicht niet toe, maar we leven allemaal in angst. We denken gelijk het ergste wanneer er een luide knal klinkt, of wanneer om half acht het nieuws weer begint. We zijn bang, en dat is niet zo gek. Gister werd er een foto over de terreuraanslag in Orlando massaal gedeeld via Facebook, en dat liet mij iets heel belangrijks realiseren. We zijn alleen maar sterker verbonden. We helpen onze overzeese broeders en zusters door te storten, of simpelweg te laten zien dat we meeleven. Hetzelfde gebeurde met Parijs, hetzelfde gebeurde met Brussel, en hetzelfde gebeurde ruim 10 jaar geleden toen een Tsunami grote delen van Azië wegspoelde. Op 4 mei verenigen we ons tegen oorlogsgeweld, op Koningsdag verenigen we ons voor de verjaardag van onze Koning, en nu verenigen wij ons tegen de homohaat. We leven misschien in angst, maar wat we allemaal nog niet zo goed realiseren, we leven samen in angst. Samen staan we sterk is een eeuwenoude uitspraak, en die uitspraak is nu meer dan ooit van toepassing. Dus misschien leven we inderdaad in angst, misschien zijn we inderdaad bang voor wat de wereld ons nog brengt, maar in mijn mening is dat zo erg nog niet. Want we zijn alleen maar sterker verbonden.