Vaarwel Studenten-OV

Lieve Gratis studenten-OV,
weet jij het nog, toen ik net van de middelbare school kwam in 2009. Een broekie met dankzij jou het recht gratis te kunnen reizen. En tjeetje wat hebben we gereisd zeg! En wat zijn we allebei veranderd sindsdien.
Jij was toen nog een pasje, wat niet ingecheckt hoefde te worden. Op vertoon van jou voelde ik me onsterfelijk, geen conducteur kon me iets maken (doordeweeks dan).
Toen veranderde je in een OV-chipkaart en een weekend OV. Ik hoefde namelijk niet meer 25 uur per week te reizen, maar alleen in het weekend een keertje heen en weer. Hoewel ik je toen dus minder zag, betekent uiteraard niet dat ik minder van je hield.
Zo hebben we samen fantastische plekken ontdekt waar ik nooit was geweest.
Naar Groningen, waar een vrouw naast me kwam te zitten die een kleine kat mee had genomen. Toen nog even naar Leeuwarden met de terugreis die mij nog lang zal heugen. Er kwam een man naast me zitten met een Turkse pizza die ik voor het gemak maar ‘Man met een Turkse Pizza’ noem. Ik wenste hem een smakelijke voortzetting van zijn maaltijd toe en dat was de start van een gezellige babbel. Ik keek namelijk toe hoe Man met een Turkse Pizza aan het strijden was om zonder te morsen het laatste stuk te eten. Ik attendeerde hem erop dat het einde altijd het lastigste was. Man met een Turkse Pizza beaamde dit. Sterker nog, Man met een Turkse Pizza meldde dat dit probleem er vroeger ook altijd was met hamburgers. Tot zijn genoegen kon hij wel zeggen dat dit probleem met hamburgers is opgelost en dat ze tegenwoordig veel beter in elkaar zitten.
Nadat we die wereld problemen besproken hadden praatten we nog over koetjes en kalfjes tot hij uit moest stappen (wegens het bereiken van zijn bestemming, niet vanwege het feit dat het een zwartrijdende drugsbaron is. Voor zover mijn kennis reikt ging dat laatste namelijk niet op voor Man met een Turkse Pizza).
Nu, 3 studentensteden en 2 landen verder is onze laatste halte in zicht. Een heerlijk dagje in het zonnige Zwolle. Nu ik mijn tanden in mijn hamburger zet, die inderdaad verdomd goed in elkaar is gezet, denk ik aan de terugreis, die voor het laatst gratis zal zijn. Als ik terug ben in Utrecht is een hoofdstuk afgesloten.
Excuses dus als ik voor het kaartjes apparaat wat tranen laat vloeien, me door mijn knieën laat zakken en de wereld vervloek. Dit hoort bij mijn verwerkingsproces bij het feit dat een burgerlijk bestaan steeds dichterbij komt. Dank voor uw begrip.
Studenten-OV bedankt!