Ukulele man

Na een hysterische ladiesnight (pleonasme) wachtte ik op het perron.Daar kwam hij, zwabber in zijn stap, op weg naar het bankje waar ik zat. Het viel mij op dat het doorgaans standaard blikje bier in de hand was vervangen door een zwarte glanzende ukulele. Een artiest die de liefde voor muziek was verloren? Een gelukkige vondst tussen het vuilnis? Een ding was duidelijk, voor de ukulele had hij wel drank in zijn handen gehad. Hij verraste mij door beleefd te vragen of hij ook op het bankje mocht zitten. Uiteraard. Subtiel observeerde ik hem en hoopte ik dat het niet tot een dronkenmansgesprek zou komen die ik in nuchtere staat moest voeren.
Al snel opende hij het gesprek; of ik naar Zandvoort ging. “Nee” antwoordde ik nog wat terughoudend. “Waarom niet?” “Omdat ik een andere kant op moet.” “Waar dan?” “Richting Alkmaar.” “Oh…” Na enige observatietijd concludeerde ik dat alles aan hem verslagenheid schreeuwde. Hij vroeg mij wat ik wilde doen. Nog even probeerde ik het luchtig te houden “Naar huis en lekker slapen.” Zijn droeve glimlach overtuigde mij echter om open kaart te spelen. “Oh, in mijn leven? Uhm, iets waar ik gelukkig van word.” Bedroeft zei hij “Die trein heb ik al gemist.” Misschien wilde ik hem nog wat hoop geven en was mijn onderbewustzijn al verder toen ik zei: “Er komt altijd weer een nieuwe” Even had ik namelijk gedacht dat hij bedoelde dat hij letterlijk de vorige trein had gemist, we waren immers op het station. Toen ik echter zijn bedachtzaam instemmend knikken zag en gemompelde “Hm, ja dat is zo” hoorde besefte ik de filosofische boodschap achter mijn antwoord.
Om de man zijn nacht beter te willen maken bracht ik zijn ukulele ter sprake. Niet de beste zet. “Kunt u ukulele spelen?” vroeg ik met een bemoedigende glimlach. “Dat kan ik ook al niet…” antwoordde hij terneergeslagen. Het noemen van mijn roze ukulele deed hem de zijne toereiken maar ik vertelde hem eerlijk dat ik er ook niet op kon spelen. Dat leverde gelukkig een kleine glimlach op. Met de fascinerende concentratie van een dronkenman legde hij de ukulele neer op het bankje. Glad op glad oppervlak duurde het even maar uiteindelijk vond hij de balans. Een moment van trots lichtte zijn ogen kortstondig op.
Hij vroeg verder naar mijn plannen. “Veel reizen” antwoordde ik. Net toen ik naar zijn verhaal wilde vragen arriveerde zijn trein. Hij stond met hangende schouders op. Even keek hij om.
Goede reis, lieve ukulele man, hopelijk haal je de volgende trein naar jouw geluk.