Tot de dood u scheidt

Ik zag laatst een aflevering van Wedding Day op de VPRO. Het had de goedbedoelde intentie om een melancholisch en romantisch beeld te scheppen over de gelovige maagdelijkheid. Echter, sloeg het – voor mij – de plank volledig mis. Ik ben wat je in Urk zou noemen, een slet. Ik ben geen maagd meer en heb meerdere relaties en scharrels gehad. Mijn maagdelijkheid heb ik ingeruild voor hete avontuurtjes, waarvan enkele helaas wat flauwtjes. Ik doe daar niet geheimzinnig over en schaamte? Dat voel ik al helemaal niet. Totdat ik Wedding Day zag. Het aanstaande echtpaar had een intiem gesprek op het strand. Het kwam erop neer dat ze nu al konden zeggen alleen maar met elkaar te zullen zijn. Er zal niemand anders zijn die zijn hart of zijn zaad zal krijgen. Er zal niemand anders zijn die haar hart of haar flamoes zou beminnen. Geschrokt keek ik verder. Ik kon de romantiek hier niet in vinden, ik voelde enkel verstikking en onmacht. Alsof je in de gevangenis zit: je bent van al je vrijheden beroofd, moet op gezette tijden naar buiten of naar bed en alles wat je doet wordt gecontroleerd.

Ik hou van mijn vriend, ben natuurlijk ook wel eens jaloers en heb genoeg onzekerheden en twijfels. De gedachte dat ik voor altijd alleen nog maar met hem het bed zal delen of – for that matter – alleen nog maar verliefdheden zal delen met hem, is voor mij een verschrikkelijke. Ik ga nog liever dood. Nee, dat is natuurlijk niet zo. Maar ik weet dat ik behoeftes heb, ik weet dat hij behoeftes heeft. Vroeg of laat zal er misschien iets gaan knagen, het verlangen naar een ander. Dat kán, hoeft natuurlijk niet. Maar die verlangens ontkennen of zelfs onderdrukken? Die vulkaan zal uitbarsten, dat is een garantie.

Mensen zijn dieren, met instincten. Mensen zijn enorm geile dieren, zoals de bonobo’s. Leg je elkaar zulke beperkingen op en daarmee ketens om, dan is het wachten op problemen. Wachten op een affaire, een (v)echtscheiding, depressies en een waardeloos gevoel. Is het niet beter om jezelf – en de daarmee de ander – de vrijheid te gunnen die je verdient? Staat buiten kijf dat je de personen die je dierbaar zijn niet kwetst. Iedereen doet het op zijn eigen manier: conservatief en romantisch (met een vleugje naïviteit) of open en vrij, beide met de onlosmakelijk verbonden vooroordelen van dien. En wat is de goede manier? Waar wordt een mens gelukkig van? Delen of tot de dood u scheidt? Doet het hoe ertoe als je echt gelukkig bent? Ik denk het niet.