Sylvana Simons schreeuwt om aandacht

Het is 31 mei 2016 en Sylvana Simons is in paniek. Haar vaste tv-vrienden Pauw en Van Nieuwkerk vieren op kosten van de belastingbetaler vakantie en voor de bekendste ex van Nederland (ex-vj, ex-presentator, ex-danseres, ex-modeontwerpster) dreigt het zwarte gat. De vrouw die de kost verdient door op commando in tv-programma’s te huilen over onrecht in het algemeen en dat van haar in het bijzonder, weet het even niet meer. Tot overmaat van ramp lonkt ook nog eens de sportzomer. Dan heeft er helemaal niemand meer aandacht voor de zelfbenoemde voorvechter tegen racisme, haat en alle andere narigheid.

Maar dan heeft Syl een oplossing! Ze gaat aangifte doen! Tegen alles en iedereen zijn moeder die haar heeft beledigd, gediscrimineerd en uitgescholden op internet. Iedereen die met zijn kop op tv komt krijgt negatieve reacties, maar Syl gaat er wat aan doen! Aan al die kansloze reacties van mensen die in hun angst, boosheid en frustratie geen raad weten met hun emoties en dan maar op uiterlijke kenmerken ingaan. In hun ogen ben je al snel een dikzak, een dom blondje, een schele of, in het geval van Sylvana Simons, een zwarte.

Is dat erg? Ja, zeker. Racisme en discriminatie is erg. Of je nu als enig blank kind op een zwarte school wordt uitgescholden door moslims omdat je een broodje ham eet of als je als afgestudeerde niet aan de bak komt vanwege je Marokkaanse naam. Maar de woede van Sylvana Simons is niet oprecht. Het is een trucje. Ze koketteert met die kansloze reacties van keyboard warriors om er zelf beter van te worden en die arme sloebers die haar uitschelden hebben niet eens door dat ze Syl alleen maar in de kaart spelen. Want Sylvana, de vrouw met veel vocabulaire maar een evenredig tegenovergesteld bezit van talent, wil maar één ding: aandacht.

Lieve Syl: op een bepaalde manier bewonder ik je. Zoals ik een soort bewondering heb voor allerlei mensen die niets kunnen en daarmee toch de kost weten te verdienen. Maar waar Emile Ratelband en Prem Radhakishun uiteindelijk vermakelijke clowns zijn, stop jij je vingers in je oren, begin je te dreinen omdat je je zin niet krijgt en zet je iedereen die niet precies zegt wat jij wilt horen weg als racist. En vervolgens leef je van de reacties die dat weer oplevert. Daarmee bereik je precies wat je voor de bühne zegt te willen bestrijden en is niemand een millimeter opgeschoten. Behalve de narcistische jij.