Openheid graag!

Aan psychische ziektes deed ik nooit. Dat was iets voor mensen die zwak waren of aandacht wilden. Aan lichamelijke ziektes deed ik wel. Zoiets overkomt je namelijk. Ik plaatste dan ook elk griepje en verstuikte enkel op Facebook. Steun is fijn.

Dat mijn broertje gediagnosticeerd was met verschillende diagnoses als de borderline persoonlijkheidsstoornis, de narcistische persoonlijkheidsstoornis én met een depressie vond ik dan ook vooral iets waaraan ik niet te veel aandacht moest besteden. Ik vond vooral dat hij ‘raar’ en ‘stom’ deed. Uiteindelijk kreeg hij twee jaar geleden tóch aandacht van mij: voorafgaande en tijdens zijn uitvaart na zijn suïcide. Hij was nog maar dertig.

Ik dacht even aan onze jeugd. Aan de vechtscheiding van mijn ouders. Waarin de één wilde scheiden en de ander wilde vechten. We werden opgezet tegen onze moeder. Mijn broertje heeft haar jaren nauwelijks mogen zien. Als ik haar zag was ik ‘dat hoerenkind van die hoer’. Zo ging de lol om haar nog te zien er wel af. Dát was onze jeugd.

Een paar maanden na mijn broertjes dood werd ik moe. Zó moe dat ik alleen nog maar in bed wilde liggen en dat vervolgens ook maar gewoon deed. Werken lukte niet. Verzorgen van de kinderen lukte niet en ik kon niet meer voor- of achteruit. Ik kreeg de diagnose ‘depressie’. Maar die accepteerde ik niet. Ik was niet zwak, ik was een sterke vrouw. Ik was moe, niet psychisch ziek. Dit gevecht ertegen kostte mij best veel: ik werd zelfs opgenomen voor mijn depressie. Nader onderzoek wees uit dat ik PTSS had. Van die scheiding dus. Ik, die niet aan psychische ziektes deed, had er nu gewoon twéé.

In mijn omgeving was alleen nog niet iedereen zo ver. Mijn depressie werd op Facebook niet zo leuk opgepakt als mijn griepje. Mijn berichtgeving over PTSS zorgde ook voor weinig likes en steun. Op straat werd ik vermeden. Op het schoolplein werd ik meewarig aangekeken. Want, zo hoorde ik, ‘zoiets’ zet je niet op Facebook.

Jammer dat mensen dat niet vaker doen. Psychische klachten delen. Ik had er misschien wat van kunnen leren. Begrip ervoor te hebben bijvoorbeeld. Dan had ik mezelf serieus genomen. Dan had ik mijn broertje beter kunnen begrijpen, misschien kunnen helpen, of redden….

Ik blijf het doen, open zijn hierover. Op twitter. Op Facebook. In gesprekken. Misschien helpt het ooit één iemand. En als dit iemand niet bevalt.
Ontvrienden kan altijd.
Graag zelfs dan.