Only love survives

De aanslag in Orlando maakt me verdrietig. Verdrietig omdat er onschuldig bloed vergoten is. Verdrietig omdat het blijkbaar nog niet vanzelfsprekend is dat ook mensen van hetzelfde geslacht elkaar kunnen liefhebben. Verdrietig omdat het me bewust maakt van mijn eigen kwetsbaarheid en het eigen pijnlijke proces van acceptatie en het losmaken van een religieuze achtergrond waarin voor homoseksuele liefde geen plaats is. Het maakt me ook boos: boos dat het ons blijkbaar nog steeds niet lukt om een inclusieve samenleving te creëren waarin mensen van allerlei achtergronden participeren. Boos op politici die deze aanslag gebruiken voor hun eigen politiek gewin. Boos omdat religie zo’n verdeeldheid veroorzaakte factor kan zijn en mensen kan aanzetten andere mensen te veroordelen en buiten te sluiten.

En toch kies ik ervoor om niet in mijn boosheid en verdriet te blijven hangen. Om niet zelf de persoon te worden die andere mensen oordeelt op hun religie, hun huidskleur, hun geslacht, hun seksuele voorkeur. Ik kies ervoor om mensen te zien als mensen en ze aan te spreken op hun mens-zijn. Ook als zij afschuwelijke daden doen of deze goedkeuren.
En dan weet ik weer:

“All our lives we’ve been afraid
Watching the world decline till nothing remains
But in our darkness hour, right before the dawn
The old world dies, the new day is born

We’re gonna live like it’s our last night alive
And we’re dancing till the morning light
And even if the sun don’t rise
In the end only love survives”

– Ryan Dolan, Eurovision 2013

Ook al voel ik angst en lijkt de wereld een puinhoop: na de nacht komt altijd weer de dag! Ik geloof in de veerkracht van mensen. Ik geloof in de kracht van de lhbt-gemeenschap die in weerwil van verdrukking zich weet te verenigen en roept om liefde en inclusiviteit. Deze week ben ik me meer bewust wie ik ben en waar ik voor zal staan:

Deze week zal ik lachen,
zal ik dansen,
zal ik vrijen
zal ik liefhebben
zal ik geliefd worden
want: only love survives!