Niets te klagen

Beste PJ, U heeft het er over dat u nu een kleine 10 jaar in Spanje woont. Daar heeft u het erg naar uw zin, zoals ik uit uw column van 5 juni jongstleden opmaak, en dat is goed om te lezen.
Wat ik jammer vind om te lezen is de benaming die u geeft aan het woord mopperen of klagen. U bent 51 jaar, zoals u schrijft. Ik ben van mening dat u dan inmiddels weet wat doodsoorzaak nummer 1 is in Nederland. Of bent u al te lang in Spanje dat dit langs u heen gaat? Vorig jaar waren er drieënveertigduizend mensen die de strijd tegen kanker niet konden winnen. Partners, vaders, moeders, broers, zussen en kinderen. Mensen die graag nog even wat meer uit hun “harde schijf” hadden willen halen, zoals u het benoemd, werden zomaar in korte tijd “gedeletete” of laat ik op z’n minst hopen “her geprogrammeerd”, maar pijnlijk genoeg wel de rest van hun leven met een andere kijk op wat toekomst heet. Indien u nog familie of vrienden heeft in Nederland, dan zullen er daar ongetwijfeld een paar bij zijn, die hier direct of indirect mee te maken hebben (gehad). Heeft u daar aan gedacht, toen u uw column schreef?
Ik woon in Nederland en zie ook de luxe om mij heen die hier is. Grote huizen, mooie auto’s of oprijlanen. Meer dan een mens nodig heeft. En wat dan nog? Zijn dat mensen die niet kunnen genieten? Die alleen nog maar vergaren? Nee, dat zijn doorgaans de harde werkers. Mensen die u en mij van een werkplek voorzien. Ongeacht of u de baan nu leuk vindt of niet. U kunt er wel uw topwijntje door drinken.
Ik hoop dat in één van die huizen de arts woont, die mij kan helpen indien in mijn directe omgeving iemand de strijd tegen kanker dreigt te verliezen. Die man of die vrouw die lange tijd veel heeft moeten inleveren, omdat hij of zij kennis vergaren boven genieten heeft gesteld. Die jaren heeft besteed aan het opbouwen van die kennis om mensen te helpen te genezen. Die persoon mag van mij zo veel verdienen dat hij of zij niet meer weet waaraan het kan worden uitgegeven. Die persoon verdiend respect!
Ik denk dat uw focus op het verkeerde stukje Nederland was gericht toen u deze column schreef. En natuurlijk, ze zijn er, de “zwartkijkers”. Dezelfde “zwartkijkers” die in Spanje of waar dan ook wonen. Ik zie doorgaans tevreden mensen om mij heen en ik ben blij dat ik in Nederland woon.