Mijn moeder

Mijn moeder krijgt opdrachten. Via de TV. Zij wordt gewaarschuwd dat de vorige week geleverde nieuwe wasmachine eigenlijk levensgevaarlijk is en dat de stroom er onmiddellijk af moet. Nou heeft ze wel sinds enige tijd een smart-TV, maar ik was nog niet op de hoogte van het feit dat smart-TV’s ook werkelijk per huishouden en per individu persoonlijke boodschappen konden doorgeven. Geen berichten uit het hiernamaals en geen berichten uit de samenleving maar berichten uit de ether. Ook kan ze de wc niet doortrekken want dan heeft ze geen warm water meer. Mijn vrouw mag niet te veel zeepsop gebruiken als ze gaat afwassen bij haar want dat sop krijg nooit meer uit de leidingen! Als de telefoon gaat moet ze eerst het ontvangertje van de TV op groen zetten. Omdat ik toch wel steeds benieuwder werd naar die opdrachten vroeg ik haar de TV aan te zetten toen ik de laatste keer bij haar op bezoek was. Dat mocht natuurlijk niet want dan zou de telefoon automatisch op ‘sms’ gaan. De dokter heeft een, weliswaar heel simpele, dementietest met haar gedaan en die bleek negatief; mijn moeder is niet dement. Aan de hart- en plaspillen kon het ook niet liggen, hoogstens bij toedienen van een extra plaspil. Ze is volgens de dokter echt kerngezond met haar 92 jaar en er is dus niets aan de hand. Niets aan de hand? Ze krijgt opdrachten via de TV! Noem dat maar niets. Mijn oudere broer en zus vinden dat ze nu weten dat alles in orde is, met haar, met haar spullen, met haar TV, met haar telefoon en bovendien hebben ze de wasmachine laten nakijken waar ook niets mee aan de hand bleek te zijn, dus nou, alles prima in orde. Niets aan de hand. Ik vind echter dat ze zo gek als een deur doet met die rare opdrachten en maak mij zorgen om haar. Maar iedereen verder om haar heen, de dokter, haar andere kinderen, het wijkverpleegteam, weten nu dat alles in orde is, dus reageren die op haar vreemdsoortige opdrachten met: “Niets aan de hand hoor!”.