Lieve onbekende

Lieve onbekende, ik ken je niet, maar je was wel het gesprek van de dag. Je wist het allemaal niet meer. Je wilde weg. Weg van alle onzekerheden en narigheid. Maar vooral weg van wie je was geworden.

En dat probeerde je vanmiddag, daarom had iedereen het over je. Mijn medereizigers in de trein hadden allemaal een mening over je. Ze praatten over hoe egoïstisch je was geweest. Hoe ‘één persoon het voor iedereen kon verpesten’. Ik vind deze mensen zelf egoïstisch. Zo egoïstisch dat ze van jou de schuldige maken, terwijl jij juist het slachtoffer bent. Het slachtoffer van een hele nare ziekte. Mijn medereizigers hadden geen besef hoe een depressie je een totaal ander mens maakt.

Zo. Het hoge woord is er uit: ‘depressief’. Misschien nog wel vernietigender dan een terminale ziekte als kanker. En totaal onbespreekbaar. Lieve onbekende, ik hoop dat jij met jouw daad er een klein beetje voor hebt kunnen zorgen dat ‘depressief zijn’ meer bespreekbaar is geworden. Net als kanker is een depressie een verschrikkelijke ziekte. Maar anders dan terminale kanker is een depressie wel op te lossen. Praat er alsjeblieft over. Of dat nou met je moeder of vader is, je beste vriend of vriendin of misschien zelfs je kat. Ze zijn er voor je en willen alles voor je doen. Alles om jou weer beter te maken en je te laten genieten van het mooie leven.

Ik hoop dat door jou, lieve onbekende, de wereld wat meer inziet hoe vernietigend een depressie is. Hoe we door het meer bespreekbaar maken heel veel levens kunnen redden. Hoe wij, egoïstische mensen, het verschil kunnen maken.

Lieve onbekende, ik ken je niet, maar ik zou je graag ooit leren kennen. Ik hoop dat je erg nog bent en het naar omstandigheden goed maakt. Dat je nog lang mag genieten van het leven. En als je oud bent terug kijkt op deze dag, jouw nieuwe start. En als je helaas toch hebt kunnen bereiken wat je wilde, wens ik je heel veel rust en vrede toe. Iets wat je hier bij ons niet hebt kunnen vinden.