Koekhappen

Als klein gozertje stond ik op de parkeerplaats van de lokale tennisclub, en zag ik hoe een oudere jongen, met beide handen in zijn zakken, moeiteloos een bocht door fietste en uit het zicht verdween. Ik heb altijd al een goed geheugen voor onbeduidende zaken gehad, maar dit was toen geen onbeduidende zaak voor mij. Dit was, op dat moment, het toonbeeld van volwassen zijn. Het voorbeeld van je zaakjes op orde hebben en niet bang zijn dat aan de wereld te tonen. Toen ik zelf eenmaal de leeftijd had bereikt waarop ‘met-losse-handen-fietsen’ niet meer in seconde werd bijgehouden, besefte ik me dat dit wellicht niet de graadmeter voor volwassenheid was die ik mij als kind had voorgesteld. Nu pas besef ik mij dat volwassenheid helemaal geen graadmeter heeft, volwassen worden is als koekhappen. Telkens als je denkt dat je er bijna bent, en je je ogen sluit om de beloning in ontvangst te nemen, is er zo’n klootzak die het touwtje weg trekt. Vroeger dacht ik dat, met de tijd dat ik één-en-twintig was, ik het leven wel redelijk begrepen zou hebben. Ik ben nu twee-en-twintig, en eerlijk gezegd, ik sta nog steeds iedere dag op hopend dat ik nog een schone boxer heb liggen. En tuurlijk zijn er dagen dat je het allemaal wel op een rijtje hebt, ik kijk zelfs geregeld in de spiegel denkend: ‘Jij hebt het allemaal best lekker voor mekaar, pik’. Maar als ik dan een dag later, brak in bed, langs een Instagram-feed vol mislukte pornosterren scrol word het weer pijnlijk duidelijk in wat voor waan ik leef. Laatst had ik het er met mijn baas over; hij meent dat mensen na hun 25ste niet meer volwassener worden, sommige mensen worden gewoon saai. Ik vind dat hij gelijk heeft. De mensen die het happen niet kunnen waarderen, zijn de koek niet waard. Morgen is de deadline voor mijn scriptie, en als ik die heb ingeleverd waan ik mezelf weer even volwassen. Dat gaan we dan vieren met volwassen-mensen-drankjes uit grote-mensen-bekers. En als ik dan de volgende dag brak als een hond wakker word, dan is dat prima, en als ik vervolgens zin heb om de Instagram app open te knallen, dan doen we dat. Want vrienden, zolang de koek niet op is, vind ik het niet erg om te blijven happen.