Kakmadam

Hij scheet pontificaal op het gras. Of misschien was het wel een zij. Frappant genoeg kan ik dat bij honden nooit zo vlug zien. Het bazinnetje knikte goedkeurend toen het beest aan de gefabriekte hoop stront had geroken. Samen liepen ze vrolijk huppelend verder. De dampende bolus bleef eenzaam achter.
Ik bezag het inwendig vloekend van een afstandje. Fecaliën van viervoeters dienen in een meegebracht zakje gehannest worden om daarna in de dichtstbijzijnde afvalbak te belanden.
Als je dat een te smerig werkje vindt dan moet je een robotje als huisdier nemen.

Zelf heb ik altijd biologische afvalzakjes bij me. Met als versiering daarop wat hondenpootjes. Het mag ook best leuk zijn wat mij betreft.
Mijn hond had een uurtje daarvoor haar voedzame maaltijd smakelijk genuttigd en voelde nu de natuurlijke aandrang om het achterwerk tot op vijf centimeter van de grond te brengen. Het werd een fraaie productie.
Ik werkte de handel in het zakje en sjokte kalmpjes richting afvalbak. De dame had het rondje er al opzitten en kwam met hond op me toegelopen. Ik zag mijn kans schoon. Ik zwierde vrolijk met het zakje poep en sprak haar glimlachend aan.
“Kijk eens, het is weer een flinke. Gelukkig ruimen u en ik de behoeften van onze honden altijd keurig op maar u moest eens weten hoeveel viezeriken het simpelweg vertikken. Het is niet normaal hoe vaak ik hondenstront aan mijn schoenen krijg. Smeerlappen zijn het. De baasjes dan hè.”
Ze keek me verschrikt aan, knikte een keer en spurtte er als een haas met haar hond vandoor.

In de weken die volgden, zag ik haar telkens wegduiken als ze me ontwaarde. Op die mooie zomerse avond had ik beet. Ze had me niet gezien. Haar hond had zich weer van zijn of haar beste kant laten zien en het resultaat mocht er zijn. Zij had het ook deze keer laten liggen en ik had er mijn handen vol aan. Het builtje zat tjokvol. Ik nam het mee en zorgde ervoor dat ik haar op hetzelfde punt weer tegenkwam.
“Goedenavond mevrouw, u bent onderweg wat verloren, alstublieft.”
Ik haalde mijn hand achter mijn rug vandaan en zij stak die van haar automatisch uit. Toen de poepbuil in haar hand lag, trok ze wit weg.
“U bent vandaag waarschijnlijk per ongeluk vergeten een zakje mee te nemen en daarom heb ik het even voor u opgeraapt”, zei ik voordat ik me omdraaide en kalm op huis aanliep.