Hondenneus

Om een uur of tien in de ochtend wandel ik met de hondjes op het plein in mijn wijk. Ik hoor het ruisen van de bladeren aan de grote bomen, hoog boven mij. Een groep meeuwen daalt neer voor een net ontdekte versnapering.
De hondjes snuffelen en doen kleine plasjes over andere plasjes heen, om te laten zien ‘i was here’. Ik laat de riemen vieren om ze meer bewegingsruimte te geven. Ze genieten zichtbaar van alle indrukken die ze opdoen via hun neus. De neus beweegt minutieus over afgevallen blaadjes, takjes en langs het hek. De staartjes parmantig in de lucht of naar beneden als iets ze niet bevalt.
Hoe lang heb ik hier niet van gedroomd, om gewoon overdag, lekker te wandelen? Dit dacht ik altijd als ik ’s morgens weer eens gehaast naar mijn werk fietste en ik andere mensen gewoon zag slenteren, alsof ze alle tijd van de wereld hadden. En nu ben ik één van hen, dus zou ik een gat in de lucht moeten springen. Niet dus, want ik ben nu een van die mensen die zonder werk zitten. Werkloos, maar toch heel druk met het runnen van mijn gezin met twee kinderen, twee hondjes en een partner die een full time onderwijsbaan heeft. Ook volg ik een paar schrijfcursussen als voorbereiding op een nieuwe fase in mijn werkende bestaan.
Maar ondertussen rouw ik wel. Ik rouw om het loslaten van mijn werk dat ik meer dan twintig jaar gedaan heb. Het was een wereldbaan met veel reizen en ontmoetingen met inspirerende mensen. Gebaseerd op één van mijn kernwaarden: meer rechtvaardigheid in de wereld. Sommige mensen in de organisatie en in mijn netwerk waren bijna familie geworden. Ik hoorde er gewoon bij. En nu hoor ik nergens meer bij. Ik hoor het mezelf zeggen. Is dat echt waar? Nee niet echt. Ik hoor bij mijn gezin, en bij mezelf. Ik hoor bij een passie die nooit over gaat. Mijn interesse in andere talen, culturen en mensen blijft bestaan. De ontdekkingsreiziger in mij moet nu zelf in beweging komen, los van een werkgever.
Net als de hondjes moet ik mezelf meer ruimte geven om overal eens aan te snuffelen, aan mijn emoties, aan mijn verlangens, aan nieuwe kansen en nieuwe mensen. Ook al is het via een omweg, en duurt het wat langer, ik zal een nieuw pad vinden.