Hoelang nog..

“Ik had een droom waarin ik me veilig voelde.
Ik had een droom waarin ik niet bang was om je hand vast te houden op straat. ”

Bizar he, ik begin me af te vragen of ik me zorgen moet maken om de wereld van vandaag? Of dit nodig is, of ben ik nu te naïef? Nee, wellicht overdenk ik het teveel? Waarom voel ik me dan zo? Het vreet aan me. Misschien heb ik te veel gevoelens en emoties. Misschien dat ik zelf, onbewust, zwart zicht heb gecreëerd. Een zicht dat alles in me laat draaien en in twijfel trekt. Ik weet niet wat erger is, alles voelen of helemaal niks?

Nee STOP.. Hoelang duurt het nog voordat we doorhebben dat negatief denken nooit zal leiden tot een positief leven? Ik hoop dat we ons niet te bang laten maken, want de grootste beloningen volgen na de confrontatie met de dingen die ons het meeste angst aanjagen. Onze generatie houdt ervan om op te scheppen over het feit dat we asociaal kunnen zijn en hoe we mensen weten buiten te sluiten. Net alsof dat een prestatie is.

Laat alsjeblieft de liefde niet van ons afnemen. Deze liefde maakt ons, bindt ons en definieert ons. Laat verdomme de liefde niet van ons afnemen, dit is wie we zijn. Dit is wat we het meest van alles omarmen. Dit is waar we voor staan. Ik wil niet eerst om me heen moeten kijken voordat ik je een kus geef. Ik wil niet om me heen moeten kijken om te zien of we onszelf kunnen zijn. Het is ok, je mag wel bang zijn maar alsjeblieft verstop je niet.

Hoelang duurt het nog voordat mensen doorhebben dat de definitie van een perfecte relatie voor iedereen anders kan zijn, dat perfectie wellicht juist is wanneer twee mensen elkaars verschillen accepteren? Let it be.

“So she’s gay now?
Yeah, she turned in all the paperwork last week and her acceptance letter came this morning, it was all pretty sudden…”

Ze zeggen dat je je ogen moet openen om al het moois in de wereld te zien, maar ik denk dat net zoals liefde blind kan maken, verdriet dat ook kan.

Maar voor nu, nu dicht ik alleen maar.
Ik hoop in de toekomst iets te kunnen openen…