Het leven is het waard om ziek te zijn.

Het is ongeveer twee jaar geleden dat ik s’ochtends werd gebeld en hoorde van de dokter dat uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik de ziekte van Hashimoto heb. Een chronische auto immuunziekte die je schildklier, en dus je stofwisseling, op een negatieve manier aantast.

Toen ik vijftien werd, kreeg ik steeds meer interesse in sport. Ik was zeer enthousiast in de dingen die ik deed en wou mijzelf altijd verbeteren. Zo nam ik de tijd op van hoelang ik erover deed om naar school te fietsen en zou ik het de volgende dag willen verbreken. Ook begon ik als testosteron-overstroomde puber met het trainen van mijn spieren om de jongens van mijn klas te kunnen verslaan in armpje drukken. Een nieuwe wereld opende voor mij door veel te sporten. Bewegen geeft energie en geeft een gevoel dat je leeft, dat je vrij bent. Het kunnen uitbreiden van je fysieke mogelijkheden en het gevoel hebben dat je de hele wereld aan kunt. Maar net zo langzaam maar zeker dat ik sterker werd, verloor ik ook zo mijn kracht. Ik merkte dat ik steeds langzamer fietste naarmate hoe meer dagen er voorbij gingen. Sporten ging niet zo makkelijk als ik gewend was en mijn spieren begonnen zeer te doen. Opnieuw was er een nieuwe wereld voor mij geopend: Chronisch ziek zijn.

Een deel van mijn vrijheid werd beperkt, het voelde of ik mijzelf had verloren. Ik kon niet meer zijn wie ik wilde zijn. Ik kon niet meer mijn lichaam naar grenzen duwen die ik zelf nog niet kende. Mijn spiervermoeidheid en weinige energie dwongen mij om thuis te zitten en de metro te nemen naar school.

Het accepteren van mijn aandoening was en is lastig. Maar na tig keer in het ziekenhuis geweest te zijn en meerdere gesprekken met vele doktoren en mijn psycholoog te hebben gehad, heb ik mijzelf erbij neer gezet en stopte ik verdrietig te zijn over de dingen die ik niet meer kan. In plaats daarvan ben ik opzoek gegaan naar nieuwe hobby’s zoals piano spelen en koken om mijn tijd te doden. Inmiddels heb ik net mijn havo afgemaakt, een baan gekregen bij de McDonald’s en heb zelfs tickets voor een concert van mijn favoriete band: Twenty One pilots(!!). Nog steeds ben ik een positieve blije vent die lekker piano speelt, domme grappen maakt met zijn vrienden en iemand die gelukkig is, of ik nou spierpijn heb of niet.