Heldere momenten

Vorige week, op een dag met zeer afwisselend weer, liep ik tussen de regenbuien door richting de supermarkt. Helaas begon het halverwege de wandeltocht te miezeren, een zagende vorm van neerslag: enerzijds niet serieus genoeg voor de paraplu, anderzijds zonder dat hulpmiddel maar moeilijk te negeren. De condens op de glazen schuifdeur van de winkel verraadde de aanhoudende hoge luchtvochtigheid van die dag. Net voor het passeren van de schuifdeur voelde ik in mijn rechterbroekzak een trilling. Mijn telefoon was de boosdoener, maar in het bijzonder lag de schuld bij het tekstbericht van Lisa. Zonder het bericht daadwerkelijk te lezen borg ik de telefoon op.

Ik had niet veel nodig die dag, slechts bier, brood en bananen volstonden als geslaagde inkoop; die avond zou ik bij een vriend gaan dineren. Na enkele minuten verplaatste ik mij met mandje richting de kassa. De rij die ik uitkoos oogde bij aanvang de snelste te zijn, dat wil zeggen, het leek me de kortste rij. Helaas was de jonge caissière niet zo geroutineerd. Het wegen van de appels van een oudere dame voor mij in de rij leverde een heuse worsteling op, er zaten geen rasstickers op de appels. Maar, dat precies begreep de oude dame niet, wat de caissière weer niet begreep: een wederzijdse ontkenning van de generatiekloof.

De motregen hield aan. Ik trachtte de miezer te negeren, misschien wel omdat de wolken in de verte lichter van kleur leken te worden. Mijn linkerhand was verantwoordelijk voor de boodschappentas. Na een tiental meters werd mijn rechterhand aansprakelijk voor mijn telefoon. Van Lisa had ik al enige weken niks gehoord, dat ging wel vaker zo. Lisa was uitzonderlijk elegant, maar zocht niet haar heil in kennis, schoonheid was haar levensgids. Als ware tegenpool las ik in het tekstbericht dat ze mijn vraag van even geleden volledig negeerde. Ik twijfelde of beantwoording zinvol was.

Ik keek om hoog, de Zon brak zowaar door. De regendruppel op het telefoonscherm fungeerde als prisma, een kleine regenboog werd geschept. Regenbogen laten zien dat tegenpolen in de natuur geregeld mooie kinderen creëren. De Zon negeert de aanwezigheid van regen en houdt aan, dat terwijl de regen voortduurt en grapt om de gewezen soevereiniteit van de Zon. Maar, de telg van de Zon en de regen is niet tastbaar, men vindt geen pot met goud, de werkelijkheid speelt slechts met je. De telefoon verdween opnieuw in mijn broekzak, ik ontkende een pot met goud bij Lisa’s oorsprong.