Er is geen bal op de tv

We hebben nog zo’n teeveetje dat met een beetje trekken en duwen in een doorsnee broodtrommel past. Het ding dateert van ergens diep in de vorige eeuw. Van mij had die tv zelfs nog kleiner mogen zijn. Ik heb niets met bewegend beeld als het in een rechthoek gepropt zit.
De tv in kwestie is de geest aan het geven. Het wordt steeds lastiger om langs de vijf verticale strepen te kijken die het beeld ontsieren. Niet dat ik daar verder mee zit maar ik kan me voorstellen dat prettig anders is.

In het door ons gehuurde huisje op Texel stond een loei van een breedbeeld te pronken. Mijn vrouw keek daar stukken verliefder naar dan naar mij. Ze zette hem zelfs een keer aan. Loepzuiver beeld en geen verticale streep te bekennen.
“We moeten een nieuwe tv”, zei ze. Meer niet.
Ik krijg al rillingen als ik me moet gaan verdiepen in de techniek van de éénentwintigste eeuw. Ik zal kabels moeten vervangen, zenders programmeren en opnamemogelijkheden bestuderen.
De kans dat ik me nog onder de aanschaf van een nieuwe tv uit zou kunnen draaien, leek me op dat moment nagenoeg nihil. Als ik iets herken zijn het blikken. Zeker als die kunnen doden.

Weer thuis aangekomen, maakte ik er meteen werk van. Het kon maar achter de rug zijn. Ik toog goedgemutst naar de specialist.
“Goedemiddag, een tv met Nederland 1, 2 en 3 graag”, richtte ik mij tot de verkoper. Hij glimlachte vriendelijk maar in zijn ogen zag ik onbegrip.
“U bedoelt waarschijnlijk NPO 1, 2 en 3?”, vroeg hij na een minuutje.
“Ja inderdaad, goed dat u me even corrigeert. Zo’n mooi scherm van 40 inch met veel megahertzen, smartgedoe en YouTube maar zonder al de commerciële zenders en muziekkanalen. Zonde van het geld vind ik dat namelijk. En ik haat reclames. Een tv met NPO 1, 2 en 3 dus. Meer wil ik echt niet.”
De man schudde zijn hoofd.
“Ik ben bang dat wij als goed bekend staande winkel met uitstekende service helaas toch geen invloed hebben op het aantal zenders dat u ter beschikking gesteld krijgt”, sprak hij wat nerveus.
Ik knikte, draaide me om en verliet het pand.

“Wanneer komt ie?”, vroeg mijn vrouw nog voordat ik mijn schoenen goed en wel weer verruild had voor mijn nieuwe Texelse pantoffels.
“Gaat niet door”, zuchtte ik met geveinsde teleurstelling, “ze hadden geen tv die voldeed aan onze zenderwensen.”