Een recalcitrante puber

Vanaf een jaar of 14 begon het, zoals mensen graag zeggen: de hormonen vliegen door het lijf. De puberteit. Ja schuif het daar maar op…
Jaren lang paste ik mij als kind aan, een conflictvermijder noemen ze dat, een pleaser. Bang om niet geaccepteerd te worden, om alleen te zijn. Jaren lang pleasen en conflicten vermijden stapelden zich op en vormde zich tot een gigantische brok woede, opstandigheid en agressie. Dat leek in ieder geval zo vanaf de buiten kant. Eigenlijk was het gewoon verdriet wat omsloeg. Verdriet dat ik niet gezien werd omdat ik mij niet durfde te laten zien en mijn behoeftes niet durfde te benoemen, verdriet omdat men geloofde in mijn zelf gecreëerd masker van positiviteit, liefde en zelfstandigheid. Dus ziet men je als een recalcitrante puber waarvan de hormonen door het lijf gieren, slechts een periode waar je even door heen moet.

Een schreeuw om aandacht en hulp, dat is wat het was bij mij. Dankzij de puberteit en die hormonen durfde ik het gewoon pas te uiten, de manier waarop is dan helaas niet zo leuk en gezellig. Na een paar jaar ellende is het bij mij gelukkig toch goed gekomen. Ik vond die omslag best interessant en ben mij gaan richten op die periode van het leven door middel van een opleiding jongerencoach. Een jongere die last heeft van agressie en woede heeft in 9 van de 10 gevallen last van pijn, wat vaak ook nog eens ontkent wordt, of zijn ze er dan niet eens bewust van, dus die vraag hoef je niet te stellen. . Schenk gewoon eens wat meer aandacht en interesse in een opgefokte jongere, grote kans dat hij of zij gewoon gehoord en gezien wil worden.