Discriminatie

Discriminatie het heeft altijd bestaan !
Wij woonden in een straatje in de jaren vijftig, waar kleine wevershuisjes stonden en huizen met een verdieping.
Waar de hoge huizen stonden woonden de wat betere, dat dachten wij weer !
Mochten niet met de kinderen spelen voorin het straatje, dat waren schooiers en schoeliemoelie vond mijn moeder wéér.
Wij als kinderen vonden het spannend een W.C als kist met deksel buiten in een hutje van planken betimmert in den hof ver van het huisje.
Geen gang met kapstok voor de jassen,
Een ladder naar de zolder met matrassen op de grond, zo was het in de jaren naar de oorlog in de jaren vijftig.
Een kraantje aan de muur met een zinken emmer eronder.
Een tafeltje in de enige ruimte, een schoteltje met halve citroen en spons, voor het ongedierte, een plakstrip waar de vliegen in gevangen zaten, zoals die mensen in die kleine friemelhuisjes, geen riolering, het mooswater werd op den hof gesmeten, een vette zooi van de koffiekopjes .
De koffie die pruddelde in de ijzeren koffiepot met glazen bolletje .
De sjekkies die in hun mondhoeken vast geplakt zaten.
De zure weeïge geur die om deze radelloze mensen hing .
Vooral in de arbeiderssteden waar de texstiel welig tierde, de kerk de mens dom hield!
Een dubbeltje een dubbeltje bleef, in die tijd van discriminatie ( dat woord bestond niet ) geen kans op een baan!
Als meisje dit bekeek, wij woonde in hetzelfde straatje.
Gezin van elf kinderen, in een beter deel woonde, een huis met een verdieping.
Maar toch, wij werden over een kam geschoren,wij werden uitgescholden voor schooiers.
Ik trok mij er weinig vanaan, was slim, knap en speelde toneel en schreef stukjes, won een prijs, kwam in de krant, was even beroemd !
Wilde graag op kantoor werken, in een winkel, maar klassen en castes bestond in de wereld, begin jaren zestig
We moesten gaan werken met ons veertien, in de fabriek, geld afdragen aan de patriot,vader, en zwijgen!
Wees blij nieuwe medelanders, dat wij in de jaren zestig jullie paden plaveide, onze ouders in de jaren vijftig met eelt op hun handen.
Je ouders een betere toekomst gaven, die in je ‘thuisland’ nooit had gekregen !
Tenslotte ben ik de mode ingegaan, een hoog segment voor ‘ de rijke Nederlandse ‘ zijn ze gelukkig?
Het is zo betrekkelijk !
Je bent verantwoordelijk voor de dingen in je leven, dan ben je een vrij mens!
Erbu Umar drukt de mens op hun eigen verantwoordelijkheden!
Mijn man is buitenlander, spaghettivreter.