De filmrecensent

Versuft strompelde de recensent het terras op van het filmhuis, ging zitten en bestelde een Hoegaarden. Hij had vandaag ‘maar’ twee films gezien en dat was meer dan genoeg. ‘Whitby’, over de Nigeriaanse asielzoeker Johnson, die door een Engelse vrachtwagenchauffeur wordt betrapt en in de gemeenschap wordt opgenomen. En ‘Luddevedö’, een Zweedse film over een woongroep met een dolgedraaide biologische klok.

Weer een Scandinavische film over wonen in een commune, verzuchtte de eenzame recensent, terwijl zonnige studentenbillen met iets teveel rosé op aan zijn blikveld voorbijtrokken. Natuurlijk werd er in de film alleen maar gepraat. Zouden die filmmakers soms denken dat er in de bioscoop alleen maar single vrouwen zitten met ‘Groen Links’ op hun voorhoofd?

Zelf wist de recensent het natuurlijk beter, maar hij had alleen zijn goede smaak en geen talent. Bij zijn tweede Hoegaarden had hij de koppen al klaar. ‘Whitby vergaloppeert zich aan goede bedoelingen’, en ‘Luddevedö grossiert in gemeenplaatsen’. Zelf had hij ook weleens een filmscenario geschreven, over een ‘oude ziel op zoek naar de eeuwige jeugd, die door de tijd wordt ingehaald’.

Het verhaal stond nog ergens op zijn computer. Afgekeurd door de schrijver zelf, die zich als ieder levend mens vergaloppeerde aan gemeenplaatsen. En dat wilde hij zelf ook nog wel toegeven. Langzaam doezelde de recensent weg. Hij droomde over een Nigeriaanse filmrecensent, die liefdevol in een Zweedse commune wordt opgenomen en alle vrouwen zwanger maakt. En ze leefden nog lang en gelukkig.