De bekende weg

Tegenstemmen. Ik merk het steeds meer: we zijn met zijn allen graag anti, tegendraads en het vooral niet eens met alles waar onze mening over gevraagd wordt. Maar ook wanneer onze mening niet gevraagd wordt, zit het ‘ja knikken’ toch niet meer helemaal in ons systeem. ‘Nee’ tegen de maatschappij, ‘nee’ tegen zogenaamd rare initiatieven van anderen en ‘nee’ tegen onzekerheden en kansen die om een beetje lef en omdenken vragen.

Terwijl ik in de trein zit, vraag ik me toch af hoeveel leuker alles wordt als je het bekende geen aandacht geeft en wat meer open staat voor hetgeen voorheen je persoonlijke weerstand opriep. Wellicht is het niet eens zozeer weerstand, meer twijfel. Want dat is nog erger. Wanneer we het allemaal net niet helemaal weten, is het antwoord nee. ”Better safe than sorry”. Maar waarom sorry, als je er vervolgens een les uit kan halen? Hoe cliche het allemaal ook klinkt, aan het eind van je leven heb je toch meer spijt van de dingen die je niet gedaan hebt dan van de dingen die je geprobeerd hebt. Misschien zonder succes, maar jij stond er wel! Jij deed het wel. Datgeen dat niemand dacht dat jij zou doen, dat was er ineens. En wanneer het dan wel lukt, want dat gaat lukken, sta jij daar met een glimlach bij de finish. Het duurde even, twijfel en onzekerheid waren je vaste metgezellen, maar jij bent de winnaar.

Terwijl ik het fluitsignaal hoor, ga ik door naar mijn volgende bestemming. Want ik ben er nog niet. Ik ben op weg naar huis. Na een lange drukke dag heb ik behoefte aan mijn vertrouwde omgeving en ga ik onderuitgezakt op de bank kijken naar mijn favoriete soap. Zo een die iedereen kijkt en waarvan je eigenlijk al weet hoe het gaat aflopen maar het dan toch net even iets anders gaat dan je denkt. De vader van de zoon van de nicht van de moeder is uiteindelijk niet wie je denkt dat hij is. Zo onrealistisch, zo raar, dat kan alleen in soaps.
En toch lijkt het me heerlijk om af en toe een soap in te stappen of in een filmset terecht te komen. Want daar gebeurt het. Mensen wagen het erop, mensen volgen hun hart; hoe raar dat ook is!

Laat je ‘ja-denken’ de vrije loop en fantaseer over een dag waar raar zijn en anders-dan-anders de norm is.
Terwijl ik alweer het fluitsignaal hoor realiseer ik me dat ik mijn eindstation nader. In mijn hoofd reis ik vandaag alleen nog even verder. Want waarom de bekende weg? Waarom reizen we niet om, of omarmen we eens iets anders? Ja is het nieuwe nee, zonder enige twijfel. Goede reis!