Dankbaarheid met een twist

Ik raakte vandaag tussen zittingen door in gesprek met een vrouw tevens belanghebbende en op de een of andere manier mondde onze gespreksdynamiek uit op het onderwerp ‘dankbaarheid’. Haar viel op dat onze samenleving verhard is en dat het tonen van dankbaarheid al lang niet meer wordt nageleefd. Ik vertelde haar dat ik altijd mensen bedank, in persoon door ook de handen te schudden, via de mail, een WhatsApp-berichtje of telefoontje. Al geef ik de voorkeur aan echt persoonlijk contact. Dus: ik kan het wel.

Ik ben dankbaar want ik leef het leven dat ik altijd wilde hebben. Er hoeft voor mijn part niks bij. Nou wellicht iets, maar je kunt ook weer niet alles hebben, toch?

Soms is het perfecte plaatje niet zo perfect. Soms is het allemaal heel veel poeha en nep want dan overheerst het imago ten overstaan van de buitenwereld. In die nepheid ontspruit de kiem naar ondankbaarheid. Alle energie (ook positieve) gaat dan zitten in het hoog houden van een schijnwerkelijkheid. In mijn optiek ben je niet nep als de basis goed zit of liever gezegd op orde is en kun je in essentie dus dankbaarheid tonen en ontvangen. Ik gebruik bewust het woord ‘kunnen’ want ook jouw omgeving, niche, bepaalt dit mede.

Ik heb nu een veilige, positieve omgeving. Die heb ik zelf gecreëerd. Mijn motto voor nu is; pas je bij mij, prima. Zo niet, ontvriend me dan. Doe het snel, zonder aarzeling, omdat mijn immer dankbare persoon zowaar zou kunnen omslaan naar de ergste vijand die je dacht nooit te treffen. Ik heb alleen een ietwat charmantere verpakking.