Broodje Feedback

Op de Vrije Universiteit van Amsterdam leer ik over regressielijnen, de ontwikkelingsfasen van kinderen en de ideale positie om in de lift in het hoofdgebouw niet te worden doodgedrukt. Maar misschien nog belangrijker: ik leer er feedback te geven volgens De Sandwichmethode. Een goed element van iemands presentatie/verslag/etc. (‘top!’) wordt hierbij gevolgd door een verbeterpunt (‘tip!’), waarna er wordt afgesloten met nog een goed element (‘top!’). Et voilà: een heerlijk ogende sandwich, zolang je hem niet openvouwt om naar het beleg te kijken.

Het is een mooi idee om zo opbouwend mogelijk feedback te geven. Toch heb ik twijfels over de effectiviteit van de methode. Deels ligt dat aan de naam – ik begrijp dat “gebruik de sandwichmethode” beter klinkt dan “boor je medestudent niet dermate de grond in dat zij/hij er een minderwaardigheidscomplex aan overhoudt”, maar Sandwichmethode doet mij meer denken aan een complexe manier van broodjessmeren dan aan feedback. Gordon Ramsey die tegen aspirant chef-koks schreeuwt: “THAT’S NOT HOW YOU MAKE A *** SANDWICH” – dát associeer ik met De Sandwichmethode. Daarnaast gaan mensen rare en/of ongeïnspireerde dingen verzinnen als ze worden gedwongen een top/tip/top geven. Menig feedbacksessie wordt afgesloten met de weinig specifieke top: “maar het was wel gewoon een goede presentatie, hoor.”

Aan de andere kant biedt De Sandwichmethode wel nieuwe perspectieven. Onlangs had ik een aanvaring met een racefietser die me omslachtig inhaalde op een smal fietspad. Toen ik het waagde commentaar te leveren, antwoordde hij glimlachend: “Lieve schat – wat lúl je nou?” Aanvankelijk was ik beledigd en vooral verward door de tegenstrijdigheid van zijn woorden. “Lieve schat” is hartelijk genoeg; “wat lul je nou” heel wat minder. Nu denk ik liever dat dit geen sarcastische sneer was, maar een aandoenlijke poging tot gebruik van de sandwichmethode. Die arme meneer was gewoon de laatste top vergeten. Het is hem vergeven.