Boks?

Ik krijg een slap handje. Niet eens een echte hand, meer een soort stijve afwijzende, onbeantwoorde hand terug. Beleefd genoeg om een hand te ontvangen, maar afwijzend genoeg om de hand niet met hetzelfde gebaar te beantwoorden.
Ik ben verbaasd.
Ik heb er weleens over gelezen dat dit gebeurd maar nu ik het zelf mee maak is het ontzettend raar. Om zo, een geen hand te krijgen, wanneer je hem wel geeft.
Ik merk dat ik er op afknap.

En ondanks dat ik opensta voor de gebruiken van andere mensen die vanuit hun eigen cultuur anders dan de mijne kunnen, en mogen zijn. Vind ik dit echt zo onbeleefd. We weten allemaal waar een handdruk voor staat. Een begroeting, of in dit geval voor een besloten afspraak. Ter bevestiging en erkenning. We hebben met elkaar stilzwijgend afgesproken dat het in Nederland zo werkt.Deze non handdruk vind plaats in mijn eigen huis. Ik merk dat ik me beledigd voel. Zoals ik me beledigd zou voelen wanneer er ondanks een rookverbod binnen toch zonder meer een sigaret opgestoken wordt. Als ik nog iets eerlijker met mezelf ben, besef ik me dat ik er eigenlijk gewoon kwaad over ben.

Mag ik dat zeggen?
Of heb ik dan geen goede manieren? Ben ik dan een racist of een of andere foob?
Ik vind dat je buiten de kaders van je eigen cultuur in een gemeenschappelijke democratische ruimte, die onze maatschappij is, je gebruik moet maken van algemeen aanvaarde en ‘afgesproken’goede manieren. Dat is je plicht als burger om de maatschappij waarin we met zijn allen leven leuk te houden, zodat ieders cultuur daarin kan bestaan zonder dat er ruzie van komt.Zolang ik niet van de cultuur ben waarin er geen hand gegeven wordt, maar je bevind je wel in mijn huis, en in onze open democratische leefruimte, dan verwacht ik niet dat ik ineens rekening moet gaan houden met gebruiken die de mensen met hun vrienden delen of thuis gebruikelijk zijn.
Ja, dit zit me dwars. Meer dan ik leuk van mezelf vind, maar stukken minder dan dat het de man dwars zal zitten die mijn goede manieren zonder meer subtiel afwees.
Het zal ongetwijfeld zijn dat in zijn beleef(de) wereld ‘goed’ anders omschreven wordt dan in de mijne, maar het gemeenschappelijk goed gaat altijd nog boven de individualiteit als we het een beetje leefbaar met elkaar willen houden.
Het was maar een handgebaar, iets kleins.. maar toch. Religie,andere culturele normen en waarden, andere talen, dat doe je maar thuis. Of zal ik iedereen voortaan maar gewoon een ‘boks’geven??