Beperkt door beperkingen

Na bijna mijn hele leven op een dovenschool gezeten te hebben kwam ik op mijn achttiende op mijn huidige hogeschool terecht. Een hele wereld. Wat toen mijn voertaal was, Nederlandse Gebarentaal, is tegenwoordig Nederlands gesproken mijn voertaal. Dit vergt veel van me, mede omdat ik altijd een tolk erbij moet, maar ik wil graag een opleiding! Gelukkig heb ik deze kans gekregen, maar sommige van mijn vrienden hebben deze kans niet gekregen, omdat deze scholen bijvoorbeeld geen ervaring hebben met doven.
Het is een spannende tijd voor de leerlingen op middelbare scholen. Niet alleen omdat ze hun examens willen halen, maar ook omdat ze toegelaten willen worden op hun hogeschool naar keuze. Voor één groep leerlingen is deze tijd echter nog spannender. Dit zijn de leerlingen met zogenoemde ‘rugzakjes’. Steeds vaker kun je lezen over leerlingen die niet op hun studie worden aangenomen omdat ze doof zijn, autisme hebben of ‘niet in het plaatje passen.’ Maar zijn het niet juist die leerlingen die zich willen bewijzen in een maatschappij waar veelvuldig gekeken wordt naar de beperkingen en niet de mogelijkheden? Zijn het niet juist die leerlingen die misschien wel meer motivatie hebben dan ‘normale’ leerlingen? Wanneer ik op mijn school kijk zie ik genoeg rugzakjes; blindheid, mensen in rolstoelen, depressies, een tolk die achter een doof meisje aanloopt om zo iedereen een eerlijke kans op studeren te geven. Is het niet belachelijk dat scholen dit nog steeds doen? Ondanks dat dit niet mag? Iedereen heeft recht op onderwijs! Toch?