Ben ik niet jouw broer?

Misselijkmakend, zo ervoer ik het nieuws over de terroristische aanslag in Istanbul. Hoe vaak zullen er nog van dit soort afschuwelijke gebeurtenissen plaatsvinden voordat het tot een einde komt? Helaas is niemand van ons in staat deze vraag te beantwoorden. Er lopen helaas slechte mensen op deze planeet rond die haat zaaien, omdat dit in hun ogen de juiste manier is om hun overtuigingen te verspreiden en God hen hiervoor zal belonen. Ik denk niet dat een God, of we het nu hebben over Buddha, Jahweh of Allah, zou willen dat we elkaar uitmoorden en pijn doen op welke manier dan ook. Tijdens het lezen van een krant afgelopen week, werd mijn aandacht getrokken door een kopje waarin stond vermeld: ‘Zesde aanslag van dit jaar alweer’. Ik was helemaal beduusd… Hoe zit het dan met alle andere tragische gebeurtenissen die dit jaar zijn voorgekomen in steden als Kabul, Caïro, Jakarta, Ouagadougou, Mogadishu, Bagdad en Lahore? Om er maar een paar te noemen, want er staat een waslijst op het internet van gepleegde aanslagen. Nou weet ik dat ik niet goed ben in rekenen, maar zelfs ik weet dat zes totaal niet overeenkomt met achtenveertig. Bovendien zijn dit de enige aanslagen die zijn geregistreerd, dus hoogstwaarschijnlijk komt het aantal nog hoger uit. Het punt dat ik wil maken, is dat de westerse media de aanslagen buiten de westerse wereld niet zo belangrijk vindt aangezien de nadruk voortdurend op het Westen zélf moet liggen. Natuurlijk is dat niets nieuws. Enigszins begrijp ik het ook wel; wij Westerlingen hebben meer betrekking op tragedies die zich hier afspelen simpelweg omdat ze dicht bij ons zijn. Het is nou eenmaal lastiger om je in te leven wanneer er zich een ramp voordoet in een onbekende stad ergens in een Afrikaanse uithoek. Desondanks blijf ik het een triest gegeven vinden dat ons leven van een hogere waarde is in vergelijking met volkeren op ander gelegen continenten. Ik zou willen dat we elkaar allemaal konden erkennen als gelijk. Daarvoor hebben we nog een lange weg te gaan. Toen ik vorig jaar op vakantie was in Frankrijk, verbleven we in een pittoresk dorpje. Tijdens een wandeling kwamen we een klein monument tegen waar een onwijs ontroerend zinnetje op stond geschreven: “Ne suis-je pas ton frère?” oftewel “Ben ik niet jouw broer?” Ik ben ervan overtuigd dat als we elkaar allemaal als broers zagen, we elkaar geen pijn zouden willen doen. Niet in Kabul, niet in Parijs, niet in Brussel, niet in Orlando en niet in Istanbul.