Alleen maar leuke dingen

‘Ik kijk niet meer naar het journaal. Al die narigheid. Er komt geen einde aan.’
Astrid, mijn ex-collega, hangt over het stuur van haar fiets en produceert een triomfantelijke lach. Ze schuift haar zonnebril omhoog tot vlak boven haar dun getekende wenkbrauwen.
Onwillekeurig doen die mij denken aan twee grote uitroeptekens. Daaronder mascaraloze ogen die mij uitdrukkingloos aanstaren.
‘Vanochtend had ik de radio aanstaan. Hoor ik weer een bericht over een jongetje dat is doodgereden. Ik heb meteen een andere zender opgezocht. Geen zin in! Hoe gaat het met jou?’
‘Ik moet telkens denken aan de noodkreet van een moeder die ik goed ken. Zij plaatste op Facebook een bericht dat haar psychotische zoon al twee dagen vermist was.’
‘Oh, ik ben heel druk met mijn zoons en de kleinkinderen. Morgen komen ze, doen we een dagje Artis. Wij doen alleen maar leuke dingen. Ik vraag me weleens af hoe ik ooit heb kunnen werken.’
‘De Facebookmoeder werkt niet meer. Zij is gebroken door het leed dat de ziekte schizofrenie toebracht in het leven van Jim, haar zoon. Ze vonden hem vanmiddag. Dood, nabij een sloot. Twintig kilometer van zijn woonplaats.’
‘Ik vind een thriller van Esther Verhoef al griezelig. Lees ik niet meer. Ik kan die spanning niet aan. Ik ga voor uitsluitend leuke dingen. Moet jij ook doen. Wij hebben een familie-WhatsApp. Zo leuk!’
Ik fiets door naar het afleverpunt van Post NL. Fraai gemanicuurde nagels nemen mijn pakketje in ontvangst. Roze met een glittertje erin.
‘Dat is nog eens vakwerk. Mooi!’ zeg ik.
‘Ik heb een erg goede nagelstyliste. Als ik naar mijn nagels kijk, word ik er ook blij van.’
‘Vooral leuke dingen blijven doen,’ brom ik. ‘Als je echt de diepte in wilt gaan, lees dan een van mijn blogs. Eén waarschuwing: dan bijt je misschien op je nagels van de zenuwen. Maar dan weet ik wel iemand die je daarvan afhelpt.’