“Wat ben je toch een lomperd!”

“Wat ben je toch een lomperd!”
Verschrikt keek ik op vanachter mijn toonbank.
Daar zat ze.
In een scootmobiel.
Een blonde vrouw van in de vijftig.
Met een uitgezakt permanentje en zo’n ontevreden hoofd.
Naast haar stond haar man.
Die haar ooit had beloofd haar hulpe te zijn.
In goede en kwade dagen.
Toen zij -nóg heel verliefd- samen voor het altaar stonden.
Héél lang geléden..
Wáár het is mis gegaan weet ik niet.
Maar als je midden in een supermarkt je eigen kerel met ‘ lomperd ‘aanspreekt?!
Dan zijn er mijns inziens onderweg in de relatie teveel dingen gebeurd waardoor je als man
deze sympathieke titel toebedeeld krijgt.
Naast haar stond dus haar man.
Die zorgvuldig en heel liefdevol probeerde enkele croissants -met de daarvoor bestemde tang-uit de schepbak te ‘vissen’
Vóór zijn vrouw,vóór morgenochtend en vóór de gezelligheid.
Helaas…
Mevrouw irriteerde zich zichtbaar aan het stuntelige gedrag van haar echtgenoot.
Die duidelijk niet echt handig was met tangen.
(Alhoewel…als je zo’n vrouw hebt ,zou je denken dat hij een héél goed overweg kon met ‘Tangen’)
En begon hoorbaar te zuchten. “Ja..Kees..sjonge….”
De man bleef onverstoorbaar in de croissant-bak graaien,maar ondanks verwoede pogingen bleven de croissants niet aan de tang ‘hangen’
Ach….de arme ziel.
Kennelijk deed hij niet vaak boodschappen.
Sterker nog ; hij at waarschijnlijk zelden croissants.
Waarschijnlijk alleen met speciale gelegenheden,zoals deze week voor Pasen:)
Ik kreeg spontaan medelijden.
Maar toen kwam het…
Alsof er terstond een wonderbaarlijke genezing plaatsvond stond mevrouw Tang op uit haar scootmobiel.
Gritste de tang uit het slachtoffer zijn handen en schepte kordaat de croissants in een zak.
Chagerijnig smeet ze haar aankopen in het kleine mandje vooróp haar scootmobiel.
Ging zitten en gaf gas.
Meneer volgde..als een schaap zijn herder volgt.
Hoofdschuddend keek ik het tweetal na.
En terwijl ik de-inmiddels leeggeplunderde-bak weer aanvulde met nieuwe croissants
vroeg ik me af wie er nou de lompste van de twee was…