Vuur

En ik begin te lopen. Buiten. De zon schijnt in me ogen en ik knipper. Ik voel me knokkels en mijn schouders. Ik voel me rauw. Zoals dat gebruikelijk is na het boksen. En ik voel me ook kalm en vol pit tegelijk. Ik adem de scherpe kille lucht in en praat wat na over van alles en nog wat met mijn boksintructeur en goede vriend. We boksen altijd op zondag. Die dag was niet anders dan anderen. Alleen, het was 10 april, en Rotterdam marathon 2016 was net afgelopen. Na het praatje lopen we in de stad. Ik ben altijd totaal onbewust van kenmerkende evenementen. Ik vergeet kerst, mijn verjaardag. En marathons.

Een oude man sjokt vermoeid langs met een winnaarsgrijns en een knappe jonge dame strompelt met hoofd naar beneden voorbij. Voorbij ons. De voorbijgangers droegen allebei medailles. Boksinstructeur toont interesse in de dame en vraagt: “Hoe gaat het?”

Ze geeft beleefd antwoord en vertelt over haar avontuur van 42km. Ze was uitgeput. Dat hoorde je. Wat ze zei en hoe ze eruit zag, dat vond ik wel leuk. Maar hoe ze keek. Dat deed me de das om. Er was een passie, een vuur. Een hongerige blik. Al mocht haar lichaam niet meer in staat zijn een fakkel voort te dragen, haar onsterfelijke energie die uit haar ogen straalde zou meer dan voldoende zijn diezelfde fakkel en twee meer, aan te steken. En eeuwig brandend te houden. Het gesprek eindigde en niet veel later scheidden ik en die vriend eveneens onze wegens. Er was een vonk bij me aangewakkerd.

Ik ging richting huis met de auto en mijn vader reed en mijn moeder aan de passagierskant. Ik zeg: “Ma, was vandaag marathon?” Zij knikt. Ik vuur vervolgens de volgende vraag af: “Is er volgende week weer 1?” Pa schudt zijn hoofd alsof ik gek ben en zegt: “Ben je gek, die dingen komen maar 1 keer per jaar.” Ik besloot precies op dat moment. Hallo Rotterdam marathon 2017, aangenaam, ik doe mee aan je feestje.

Ik noem het een feest. En zo zie ik het ook. Ik zag deelnemers in de stad ronddwalen, mythisch, verwilderd en onoverwinnelijk. Anderen, uitgehongerd, doodmoe en levend. Vrij. Een feest bejubelt aspecten die in het leven mogelijk onopgemerkt zijn en blijven. Ik hou ervan vrij te zijn. Wie niet? Ik hou ervan dagelijks mijn persoonlijke intieme en ultieme vorm van vrijheid te beleiden. Dus volgend jaar in april 2017 vier ik dat Rotterdamse feest met als thema, vrijheid.