Vegetariërs zijn net als fruitvliegjes

Daar zit ik weer, zoals ieder jaar op een klapstoeltje in een kring met gepensioneerde, fanatieke vleeseters. Tijdens de jaarlijkse conversaties met familieleden die je anders nooit spreekt, knabbelt men vrolijk op een stukje worst. “Wil je ook een plakkie leverworst?” Ik bedank tante Mien vriendelijk en zeg dat ik wel een tomaatje lust. “Vlees heb je nodig hoor, kind. Daar wordt je groot en sterk van. Hoe kom je anders aan je vitamientjes?”, vraagt ze en dat terwijl ze net nog beweert dat ik zo gegroeid ben. Ik besluit het te negeren en ik pak nog een tomaatje.

Vegetariërs zijn opdringerige zeikerds. Altijd moet het gaan over creperende plofkippen en vergiftigde varkens. Je kunt nooit eens genieten van je broodje gehakt, zonder dat er weer zo’n vegafreak gebruik komt maken van de vrijheid van meningsuiting. Vegetariërs zijn net als fruitvliegjes; fucking irritant.

Maar wanneer ik het plakje leverworst van tante Mien vriendelijk afsla, kom ik daar niet zomaar mee weg. Een ellendig lange lijst met argumenten waarom ik vlees zou moeten eten volgt. Ik neem het maar voor lief, ik heb geen zin in deze discussie. Elke dag is het namelijk weer hetzelfde liedje: “Smaakt je konijnenvoer een beetje?” of “Nou, geniet jij maar van je sla meid, maar ik kan niet zonder mijn stukkie vlees.” Als ik op al deze opmerkingen in zou moeten gaan, dan zou ik niet eens een hapje van mijn salade kunnen nemen. Wie is hier nou opdringerig?

Is het voor de vegetariër confronterend, als hij bestempeld wordt als zeikerd? Praat hij inderdaad te veel over de creperende plofkippen? Of zegt de vleeseter bij voorbaat dat een vegetariër een zeikerd is, zodat hij niet hoeft na te denken over het gif dat hij inneemt bij het eten van varkensvlees? Ik weet het niet. Eet vlees of eet het niet.

Geniet lekker van je entrecootje, maar probeer het bij mij niet door de strot de duwen wanneer ik een broodje falafel eet. O, en tante Mien, geniet u lekker van uw leverworst, dan doe ik dat met mijn tomaatje.