Tompouche vs. Superfood

Eigenlijk ben ik te laat met schrijven want Koningsdag is alweer een week geleden.
Toen ik vorige week dinsdag weer eens een les mee deed in de sportschool, wist ik meteen weer waarom ik dat liever niet meer deed.
“We zijn morgen op Koningsdag gewoon open dus mocht je spijt hebben na het eten van je oranje tompouche, dan kan je gewoon komen sporten!”.

Na 6 jaar anorexia -en dus geen oranje tompouche op Koningsdag- had ik me dit jaar voorgenomen om er wel één te eten.
Het is nu een week later en ik heb er nog steeds geen spijt van.
Waar ik wel spijt van heb is dat ik niet heb gezegd wat ontzettend stomme opmerking dat was.

Je hoort geen spijt te krijgen na iets te hebben gegeten.
Misschien denk je nu wel, ja maar jij hebt 6 jaar anorexia gehad. Dat klopt, maar daardoor heb ik wel (opnieuw) geleerd om normaal met eten om te gaan.
En dat is tegenwoordig heel erg moeilijk in een maatschappij waarin het lijkt of iedereen bezig is met “gezond” eten. Blogs, artikelen in kranten en tijdschriften, tv-programma’s, restaurants, ook zij springen in op de hypes rondom voeding, bijvoorbeeld de super food hype. Ook wel de niet-zo-super-food hype in mijn ogen.

Mijn punt is, laat je niet gek maken, laat andere (onbekende) mensen niet bepalen wat jouw lichaam nodig heeft want geloof me, dat kan je lichaam prima zelf.
En wat is gezond nou eigenlijk? Houdt gezond zijn niet gewoon in dat je gelukkig bent, dat je de dingen kunt doen waar je blij van wordt, met de mensen zijn waarvan je het allermeeste houdt en je op je 80ste met een grote glimlach terug kunt kijken op je leven?
Én dat je dan vooral geen spijt hebt van dingen die je niet hebt gedaan.