Toetsenbordhelden

Het land van duizend meningen, het land van nuchterheid. Van de tekst die Fluitsma en Van Tijn in 1996 schreven, is twintig jaar later alleen het eerste gedeelte van toepassing in de digitale wereld, lijkt het. De komst van social media heeft ervoor gezorgd dat iedereen zijn stem makkelijker kan en mag laten horen. Dat heeft ook zijn nadelen. Hoe erg het nieuws op pakweg de facebookpagina van NOS geregeld ook is, de reacties daaronder maken je mogelijk nog misselijker. Het respect lijkt tegenwoordig ver te zoeken in de digitale wereld. Ben je voor de komst van vluchtelingen, dan ben je een landverrader. Ben je tegen, dan ben je een racist. Aldus de ‘toetsenbordhelden’ van Nederland.

Het gros van de Nederlandse bevolking is niet zo extreem. Het lijkt er echter meer op dat we ons op Facebook meer bezighouden met elkaar voor racist uit te maken, dan dat we ons bezighouden met de bestrijding van racisme. Er is altijd een kleine groep die er een puinhoop maakt, ten nadele van de meerderheid. De toetsenbordhelden creëren een onterecht beeld van de samenleving.

Zo zit de wereld niet in elkaar. Op huishoudbeurzen komen niet alleen maar vrouwen met een kort, pittig kapsel. De NS rijdt ook wel eens op tijd, en lang niet alle tieners zeggen ja tegen MDMA. De wereld zie je niet op een digitaal schermpje. Het echte leven is niet zoals gebruikers op Facebook, Twitter en YouTube proberen te vermoeden. Social media is handig, hartstikke handig zelfs, maar we moeten niet doorslaan met al onze appjes. Het echte leven ligt namelijk op straat, bij de bakker en op het kamertje van opa. Lieve schermpjesverslaafden, leg je mobiele apparaat eens eventjes weg.