Like me smeekbeden

Soms ben ik nieuwsgierig naar hoe het nu gaat met mijn voormalige oude vrienden en vriendinnen, exen en klasgenoten. Uit zelfkwelling zoek ik ze dan op.

Ik zie foto’s van ze met geliefden, vrienden, bloemen en planten, schilderijen, eten (voornamelijk gezonde salades met mokken vol biologische groene thee en smoothies, vegetarisch voedsel met als tegenhanger borden vol met friet, vette snacks en baksels), ze staan bij festivals, kroegen, rommelmarkten, zitten in restaurants, hangen op verjaardagen, koningsdagen, joelen mee bij de intocht van sinterklaas en zwarte piet, ze reizen, zien zonsopgangen en zonsondergangen, komen op stranden en staan bij gebouwen of nemen snapshots van hun baby’s, peuters, kleuters, spotten vogels, luchten, nog meer eten, bomen, moestuintjes, honden en katten (heel veel katten), en in de sportschool. Daarnaast maken ze ook nog een berg selfies met één en dezelfde smile vanuit dezelfde gezichtshoek met als doel zoveel mogelijk geliket te worden.

De gemaakte foto’s, snapshots en hoe je het ook wilt noemen die ik tegen kom na een rondje social media zijn niet anders dan die van miljoenen andere mensen. Het bestaan van een fotorolletje met 24, of 36 opnames bestaat dan niet meer, maar vroeger keek en zocht men tenminste nog naar de perfecte compositie en nam men hiervoor de tijd. Eenmaal bij thuiskomst werd alles bij de plaatselijke fotowinkel ontwikkeld en kocht men een speciaal fotoalbum voor de mooie vakantie herinneringen die je toen destijds vastplakte met fotoplakkertjes (die overigens nooit meer los lieten).

Uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde in ons gedrag geworden en uploaden we als idioten maar zoveel mogelijk troep om het maar even eerlijk te zeggen, “ja troep ik meen het echt, like me smeekbeden zijn het”. Mensen vinden zichzelf ineens zo belangrijk in de gecreëerde ego maatschappij waarin iedereen fotograaf is, ik kan je zeggen “zo bijzonder ben je niet, die foto die je zojuist uploadde nou en boeiend”.

Ik vraag mij dan ook vaak af waarom de mens de afgelopen jaren zo enorm onzeker is geworden over zichzelf? En ook al ben je een zelfverzekerd persoon, dan kan een foto van een ander die net wat meer likes heeft je hele dag verpesten. Is het misschien omdat niemand meer zijn ware ik durft te vertonen op social media? Of omdat we allemaal leuk over moeten komen? Is er soms een geheime gedragscode op social media waarin staat dat je verplicht leuk moet zijn?