Ik herdenk

Het is 4 mei geweest. We hebben herdacht wat het geweest zou moeten zijn om dierbaren te verliezen en om jezelf te verliezen. Ik ben een Joodse vrouw van achttien jaar oud en mijn overgrootmoeder heeft de oorlog meegemaakt (met alle gevolgen die daar voor o.a. de Joodse mensen bij hoorde). Dankzij haar en haar dochter (mijn oma) heb ik een gedeelte van de oorlog ook mee kunnen maken. Natuurlijk heb ik gelukkig nooit onvrij moeten leven, maar toch kon ik me door hun verhalen inleven in de oeverloze ellendige tijden die zij hebben moeten doorstaan. Oorlog gaat niet opeens weg als hij stopt. Het blijft voor altijd in je vlees en botten zitten. Je kunt dus wel zeggen dat een oorlog eigenlijk nooit stopt, ook niet als hij over is.

Dat wil niet zeggen dat je niet verder kan leven, of van het leven kan houden. Mijn overgrootmoeder was altijd een zeer optimistisch persoon ondanks de dingen die zij meemaakte in de oorlogstijd. Het punt is dat oorlog mensen veranderd en iets dat een ander in negatieve zin veranderd zou er niet moeten zijn. Negatieve energie neemt al zoveel plek in in de wereld. Van je medemens houden is iets wat hoger op het prioriteitenlijstje zal moeten staan. Houden van iemand voelt toch veel fijner dan iemand haten? Geloof me, het zal je verlichten als je jou haatgevoelens jegens de aanwezigheid van anderen loslaat. Wie ben jij immers om hun bestaan te veroordelen? Dat recht heeft niemand, hoe groot of klein ook.

Ik ben een deel van de jeugd en ik denk dat die 4 mei zo belangrijk is omdat hij je erop wijst dat je ook na 4 mei de vrijheid hebt om jezelf te zijn, van wat voor afkomst, geaardheid of geloof je ook bent. Natuurlijk, je kan ieder mens in hokjes zetten maar samenhang maakt de wereld zoveel mooier dan oeverloos onderscheiden.