Het zit erop.

Het zit erop. Na 27 jaar heb ik eindelijk mijn zegje klaar over mijn eindexamen in 1989.
Het zit erop. Dat was destijds het gevoel van de meesten van mijn klas. Een einde aan zes jaar lang vervelende leraren, irritante klasgenoten, huiswerk, proefwerken en examens.
Het zit erop. Dat was destijds het gevoel van mijzelf. Eerst gepest, daarna genegeerd. Nooit iets van kalverliefde gevoeld. Een einde aan zes jaar geobsedeerde perfectie van schoolprestaties, mijzelf elke fout verwijtend.
Het zit erop. Het wachten op de vakantie. Met mijn ouders naar Italië, vrijheid-blijheid in de open lucht.
Het zit erop. Mijn verblijf in Italië, abrupt afgebroken door een verkeersongeluk.

Het zit erop. Dat is vandaag wellicht ook het gevoel van de meesten in de eindexamenklas. Een einde aan vier, vijf of zes jaar lang vervelende leraren, irritante klasgenoten, huiswerk, proefwerken en examens.
Het zit erop. Het zoeken naar een date voor het gala, een limousine met chauffeur, een passende black tie. Want jouw neef, al student aan de universiteit, bleek dezelfde maat te hebben.
Het zit erop. Het zoeken naar een corsage. Je weet namelijk welke kleur jurk ze gaat dragen. Dat had haar moeder namelijk stiekem aan jouw pa verteld.
Het zit erop. De kapper, de visagiste. Je voelt je Miss Universe. Samen met vriendinnen zwijmelen bij “Pretty In Pink”. Morgen ben JIJ Andie, samen met JOUW Blane.
Het zit erop. Je bent nu geen jongen, maar een meneer. Je bent nu geen meisje, maar een dame.
Het zit erop. De rit naar de feestzaal. Toejuichingen langs de kant. Leuk, die paardenkoets. Die klassieke Amerikaanse schoolbus. Maar die waren gehuurd, en die Cabrio Kever was toch maar mooi van je oom. “Heel veel plezier”, van je ouders.
Het zit erop. Het diner, heerlijk. Onhandig vraag je je date voor je eerste dans, jezelf afvragend “hoe hoort het?”. Ze trekt stiekem je bow tie recht. Niemand die het zag. Je eerste stap naar volwassenheid. Naar de fotograaf voor een staatsieportret. Een gokje in het casino. Na al die rockers, dance hits en oude disco mag je nog een half uurtje slowen.
Het zit erop. Het gala. De zinloze strijd tegen de brandende tranen. Stiekem was je op deze of gene toch wel een beetje verliefd. En nu zie je elkaar wellicht nooit meer. Jouw leven volgt een andere weg. Je belooft contact te houden.
Het zit erop. Het gemijmer over een fenomeen dat ik niet ken. Want “prom” was in 1989 “Programmable Read-Only Memory”. Een microchip.

Mijn column. Hij zit erop.