Heimweevoedsel

De mannen in de noodopvang voor vluchtelingen in Amsterdam krijgen eten. Drie keer per dag, en er is altijd genoeg. Tot dusver niets aan de hand. Maar ik heb een paar keer meegegeten en het eten is nogal, eh, Nederlands. Het soort Nederlandse eten dat associaties oproept met bejaardenhuizen en de jaren vijftig. Flauw en doorgekookt. Kun je nagaan hoe al die Syriërs en Eritreeërs het vinden smaken.
De Eritreeërs klagen er niet over, zoals ze zelden ergens over klagen. Alleen Mhretab, met wie ik goed contact heb, zegt soms dat het eten ‘Zo-zo’ is. Ik weet hoe chagrijnig ik zelf word als ik niet lekker kan eten en besluit dat we de mannen een keer meenemen naar een Eritrees restaurant.
‘Doneer € 12,50 voor een Eritrese maaltijd’ post ik op Facebook. Meteen krijg ik antwoord van Rita, één van mijn beste vriendinnen. ‘Ik heb het al overgemaakt’, schrijft ze. Binnen een dag heb ik genoeg geld bij elkaar en kan ik gaan reserveren. Ik voel me blij en trots. In de krant lees ik over protesten tegen nieuwe AZC’s, maar in de praktijk zie ik mensen die best een deeltje van hun welvaart willen afstaan aan vluchtelingen.
We zijn met een flinke groep: vijfentwintig Eritreeërs en vier vrijwilligers. De bebaarde restauranthouder vindt het gezellig, zoveel jongens uit het land dat hij dertig jaar geleden verliet. Voordat het eten op tafel komt, heeft hij wel een boodschap voor ze. ‘Werk hard, alleen zo kun je iets bereiken in Nederland’, drukt hij ze op het hart. Ik kan alleen maar hopen dat ze dat doen.
Op alle tafels komen grote schalen met enjerra (pannenkoeken) met daarop allerlei ‘bergjes’: vlees, spinazie, ei, witte kaas, salade, saus. Enjerra eet je met je handen, en dat gaat me niet goed af. Geklieder! Dan stopt Merawi een hap eten in Habels mond. Hé, dat gebruik kende ik nog niet. Ik vind het wel lief en best intiem. Nederlanders doen zoiets toch hooguit bij hun geliefde.
Het is voor de anderen het startsein om elkaar over en weer te ‘voeren’. Habel geven ze steeds een veel te grote hap, waardoor hij het eten onmogelijk binnenboord kan houden. Plagerijtje. Hun manier om te laten weten dat ze hem graag mogen. Wat maakt het uit, het eten is lekker, de mannen genieten en dan krijgen ze van de lieve restauranthouder ook nog een biertje.