Er groeien zilveren draadjes uit mijn hoofd

De zon schijnt, eindelijk. Na een week vol grijs en buien ben ik extra blij geworden van die warme zonnestralen die mijn lichaam en mijn humeur verwarmen. Ook de gierzwaluw is gisteren aangekomen. De gierzwaluw is de boodschapper van mooi weer. Meer dan 2000 km hebben ze afgelegd om hun partner te ontmoeten. Same place, same time. Van het geluid dat deze vogel voort brengt krijgt mij zonnegevoel een extra boost. Geen wonder dat ik in de spiegel kijk en die grijze haren nu zie als prachtig glanzende zilveren draadjes!

Er groeien zilveren draadjes uit mijn hoofd! Vandaag staan ze prachtig bij het wit van mijn shirt en een vestje van turquoise wat me doet denken aan verre oorden. Ze worden al wat langer deze draadjes van zilver. Ze lopen als kleine slangetjes die je tegen komt op het zandpad naar die verborgen baai door mijn donkere haar om achteloos te verdwijnen in een nonchalante knot. Dat was wel anders toen ze twee jaar geleden verschenen. Als onbedwingbare antennes schoten ze omhoog om daar mijn haargrens te bevolken. Zonder pardon werden ze uitgetrokken. Vechten tegen de bierkaai was het en ze bleven op deze manier in het “antenne-stadium”. Uiteindelijk zou ik geen haar meer overhouden als ik dit vol zou houden. Ik heb mezelf voor de keuze gezet, verven of accepteren! Het werd het laatste, accepteren. Voorlopig dan, want verven lijkt mij helemaal de hel! Iedere 6 weken je haar in de folie voor highlights of geheel verven en dan de laatste week tegen die uitgroei aangapen omdat je het verven nog even uit wil stellen om op deze manier de vakantie te kunnen overbruggen. Het proces accepteren verloopt ook niet al te soepel. Ik kan er allerlei psychologische theorieën op los laten maar het is gewoon net als met die spijkerbroek. Vandaag staat ie ook prachtig bij mijn witte shirt en turquoise vestje. Onbegrijpelijk!! Want vorige week maakte die mijn kont groot, uitgezakt en voelde ik me als Renée Zellweger in Bridget Jones Diary.

Dus vandaag ben ik blij met deze zilveren draadjes die zich langzaam over mijn hoofd uitspreiden! Ik denk dat ik er maar eens van ga genieten. Want volgende week wordt het misschien weer minder zonnig, vliegt de gierzwaluw nog even terug naar Frankrijk om voedsel te verzamelen, zit die spijkerbroek toch niet zo comfortabel en is turquoise een kleur die niet matcht bij mijn humeur van dat moment.