Ede

Ruim een jaar geleden streken we neer in de voormalige garnizoensplaats. Te midden van voor Nederlandse begrippen eindeloze bossen en heidevelden is het goed toeven. Helaas, begint Ede zelf steeds meer een zwerende steenpuist op de kaart van Nederland te worden, met als voorlopige climax de terreur die de inwoners van de wijk Veldhuizen in een angstige greep houdt. En greep van waaruit je niet anders kan doen dan hopen op een kordaat optreden van bestuurders en politie. Hoop, die al snel omslaat in vertwijfeling, omdat de reactie van de sterke arm der wet op gang komt met de snelheid van een kreupele naaktslak. Pas als het hele land over Ede heen valt ontstaat er een soort maatschappelijke drang om enige daadkracht te tonen. Maar met het "hoe" zijn bestuurders tegenwoordig volstrekt onbekend. In plaats van met politie of het leger de wijk schoon te vegen wordt de Marokkaanse consul ingevlogen. En dan vindt burgervader Cees van der Knaap het verrassend dat burgers steeds cynischer worden. Want al jaren is hun mening ondergeschikt, terwijl het aan de andere kant van de politieke medaille in Ede niet op kan. Voor asielzoekers worden bijvoorbeeld bij een van de opvanglocaties aan De Klinkenberg kosten noch moeite gespaard om dit, voor sloop in aanmerking komende oude verzorgingshuis, tegen de zin van de meeste omwonenden op te lappen voor nieuwkomers. Nieuwkomers, want in plaats van zich te richten op een veilige, maar vooral tijdelijke opvang met een spoedige terugkeer, stort de vaak tevergeefse integratiemachine zich ook in Ede op de uitbreiding van het multiculturele Utopia. Maar daarmee is de (zwarte) kous nog niet af. Ook een groot Turks-Islamitisch centrum wordt door de neuzen van omwonenden geboord. Over financieringsbronnen wordt tactisch gezwegen, terwijl er tijdens de start van de bouw hard om tegenstanders wordt gelachen. En niet alleen door de Turken zelf, ook door bestuurders zoals PvdA-wethouder Marije Eleveld, die spreekt over "de mooiste moskee van Nederland". Prachtig die orgastische trots. De lange arm van Erdogan reikt kennelijk ook tot in haar broekje. De lafheid van Edese bestuurders is schier oneindig. En dit beseffen stenen gooiende straatratjes, Erdogan aanhangers en gelukzoekers maar al te goed. Waar lafheid regeert rukken wijken als Veldhuizen steeds verder op en zal men steeds vaker schijt hebben aan onze tradities. Gister was het #voormijgeen4mei, vandaag zijn het stenen gooiende Kutmarokkaantjes. En morgen is het …