De zin en onzin van Het Roze Wolkje

Ik ben het even helemaal zat. Het gepreek van de spirituele goeroes en hun groeiende aanhang wereldverbeteraars! Kijk, ik wil niemand van zijn of haar roze wolkje af doen kletteren. Maar toch.

Ik ben een voorstander van zelf-ontwikkeling, ik geloof in de kracht van positief denken. Je bent wat je denkt. En ja, de optimist en de pessimist krijgen aan het eind van de dag inderdaad allebei gelijk. Houden van een ander zonder verwachtingen, belangeloos. Ook prachtig. Oh ja, en vooral “in je kracht staan”.
Hoe verkeerd kan dat nou zijn? Nou, niet. Ik doe mijn best om bij de club te horen.

Maar dat ik positief probeer te denken, dat ik mijn ogen niet in mijn zak heb en echt wel kan genieten van de talloze wonderen in deze wereld, dat ik consequent ervan uit ga dat mijn medemens zijn/haar best doet met wie zij/hij is, dat betekent verdomme niet dat ik nooit boos of verdrietig ben!!!
Hoe vergevingsgezind ik ook ben, dat betekent niet dat ik over me heen hoef te laten lopen. Belangeloos houden van staat niet synoniem voor “trap maar op mijn hart”.
Dus toen onlangs een zeker iemand me voor de zoveelste keer kwetste, ja, toen was ik pissig. En ik maakte dat wereldkundig. Via, jawel, Facebook. Want ik uit mezelf graag in woorden. Het was geen tirade, geen scheld-sessie. Ik gebruikte een keurige metafoor, niemand die er aanstoot aan kon nemen.
Nou is Facebook natuurlijk een tralala-medium bij uitstek. Waarop je eigenlijk uitsluitend dient te laten zien hoe ge-wel-dig je leven is. Hoe positief je in het leven staat, welke leuke mensen je kent en fantastische dingen je onderneemt.
Ik week daar, met mijn post, vanaf. Hoe grappig ook geschreven, er zat een duidelijke ondertoon in verwerkt. En ja, ik kreeg “ongevraagd advies”. Je raadt het al: ik moest me focussen op het po-si-tie-ve! Dan zouden er wonderen gebeuren!

Zeker, het was goed bedoeld. Alle wereldverbeteraars bedoelen het goed.
Persoonlijk vind ik mensen die steeds maar met een gelukzalige glimlach verkondigen dat alles goed is en ze precies daar zijn waar ze moeten zijn, nogal eng. Mijn vermoeden is dat veel mensen deze nieuwbakken “spiritualiteit” als cover-up gebruiken en daaronder boosheid, verdriet, jaloezie en alle andere niet zo toffe gevoelens begraven. Waarmee ze uiteindelijk explosiever worden dan de Vesuvius ooit was

Ik tralala weer verder. En als ik af en toe niet op dat roze wolkje zit, laat me dan. Ik ben precies waar ik moet zijn. Toch?